Shubham Banubakode
१९२५ मधील चांदणी चौक म्हणजे रंगीबेरंगी बाजार, मसाल्यांचा सुगंध आणि व्यापाऱ्यांचा गजबजाट. शाहजहानने बांधलेला हा बाजार दिल्लीच्या संस्कृतीचा आत्मा होता.
१८५८ मधील हुमायूँच्या मकबऱ्याचा फोटो त्याच्या भव्यतेची कहाणी सांगतो. मुघल स्थापत्यशास्त्राचा हा नमुना शांततेने उभा होता.
१८५७ मधील काश्मीर गेट म्हणजे दिल्लीच्या भिंतीचा एक भाग, जिथे स्वातंत्र्यलढ्याच्या आठवणी कोरलेल्या होत्या.
दिल्लीचा बाजार १९२५ मध्ये रंगीत आणि चैतन्यमय होता. येथे मसाले, कापड आणि हस्तकलेने बाजार भरलेला असायचा.
शाहजहानची जामा मशीद १९२५ मध्येही भक्तांचे आणि पर्यटकांचे आकर्षण होती. तिचा भव्य घुमट आणि मिनार दिल्लीच्या क्षितिजावर दिमाखाने उभे होते.
१९२५ मधील दिल्ली रेल्वे स्टेशन हे ब्रिटिशकालीन आधुनिकतेचे प्रतीक होते. वाफेच्या इंजिनांनी येथे नवीन युगाची सुरुवात केली.
१९२५ मधील कुतूबमिनार त्याच्या भव्यतेने आणि गुंतागुंतीच्या कोरीवकामाने सर्वांना आकर्षित करायचा.
१९२५ मधील कॅनॉट प्लेस हे ब्रिटिशांनी बांधलेले आधुनिक व्यापारी केंद्र होते. येथे दुकाने आणि कॅफे युरोपियन शैलीत नटलेली होती.
दिल्लीच्या बाजारातील गल्ली १९२५ मध्येही गजबजलेली होती. रंगीत पागोटे, मसाल्यांचा सुगंध आणि हातगाड्यांचा आवाज येथे सामान्य होता.
१९२५ मधील राष्ट्रपती भवन (तत्कालीन व्हाईसरॉय हाऊस) हे ब्रिटिश साम्राज्याचे प्रतीक होते. त्याची भव्यता आजही थक्क करते.
१९२५ मधील जुनी संसद (आजचा संसद भवन) ही ब्रिटिश शासनाची केंद्रस्थाने होती, जिथे महत्त्वाचे निर्णय घेतले जायचे.
१९२५ मधील जंतर मंतर त्याच्या खगोलीय यंत्रांनी आणि वैज्ञानिक चमत्कारांनी आकर्षित करायचे.
१९२५ मधील इंडिया गेट हे पहिल्या महायुद्धातील शहीद सैनिकांचे स्मारक होते, जे दिल्लीच्या गौरवाचे प्रतीक बनले.
१८५८ मधील सेंट जेम्स चर्च ही दिल्लीतील ब्रिटिशकालीन ख्रिश्चन संस्कृतीचे प्रतीक होती.