ढिंग टांग : कळसाची चोरी!

स्थळ : मातोश्री युद्ध-दालन (पक्षी : वॉर रूम), वांद्रे बालेकिल्ला.
वेळ : आरपार लढाईची. काळ : थांबलेला.
प्रसंग : बांका. पात्रे : राजाधिराज उधोजी महाराज आणि नवे सरलष्कर खंबीरराव ऊर्फ संजयाजी.

'सकाळ'चे मोबाईल ऍप डाऊनलोड करा
...........................
उधोजीराजे : (गर्रकन मान वळवत) कोण आहे रे तिकडे?

संजयाजी : (घाईघाईने येऊन मुजरा करत) मुजरा महाराज! विलंब झाल्याबद्दल क्षमा असावी!

उधोजीराजे : (संशयानं) तुम्ही इथं कसे आलात? आमचा नेहमीचा फर्जंद कुठे आहे?

संजयाजी : फर्जंदाची अर्जंट ट्रान्स्फर झाली आहे महाराज! सध्या मीच ही ड्यूटी करीत आहे!

उधोजीराजे : तुम्ही तो आमचे नवे सरलष्कर! फर्जंदाची चाकरी करण्याची वेळ तुम्हांवर कां यावी?

संजयाजी : (इकडे तिकडे बघत) रात्र वैऱ्याची आहे महाराज! भिंतीला कान असतात महाराज! काळजी घ्यावयास हवी! सावधगिरीचा उपाय म्हणून आम्ही गडावरील सर्व शिबंदी बदलली आहे! 

उधोजीराजे : (सर्रकन तलवार उपसत) बरं, बरं! जुझाची तयारी जाहली?

संजयाजी : (अदबीने) होय महाराज! गनिमाला पुरतें घेरण्यात आले असून चहू बाजूंनी आपले सैन्य जय्यत तयार आहे! खिंडीतला मोर्चा मी स्वत: सांभाळला आहे!

उधोजीराजे : (थक्‍क होत) एका वेळेला तुम्ही काय काय करता? लेखणीही चालविता, आणि तलवारही? धिंडही काढता, आणि खिंडही लढविता?

संजयाजी : खींचो न कमानों को, न तलवार निकालो, जब तोप हो मुकाबिल तो अखबार निकालो!...जनाब अकबर इलाहाबादीसाहेबांचा शेर अर्ज केला, महाराज!

उधोजीराजे : (कौतुकानं) कम्मॉल आहे बोआ, तुमची हं! कोसो कॉय जॉमतॉ...अं?

संजयाजी : (दुप्पट अदबीने) आपल्या कृपेने जमून जाते.

उधोजीराजे : शाब्बास मेरे पठ्ठे! याला म्हणतात कडवा एकनिष्ठ मावळा! तुमच्यासारख्या कडवट मावळ्यांमुळेच आता इथं रामराज्य अवतरेल! श्रींची इच्छा असेल तर आम्ही इथं, या मुंबईतच राम मंदिर बांधायचं योजत आहोत!!

संजयाजी : (दचकून) क्षमा असावी महाराज! पण सध्या हे रामराज्य वगैरे राहू द्या! आता आपण सेक्‍युलर झालो आहोत!

उधोजीराजे : (भिवई वक्र करत) असं कोण म्हणतं?

संजयाजी : (चाचरत) आम्हीच महाराज! गनिमाला घेरण्यासाठी आपल्याला काही लोकांचं सहकार्य घ्यावं लागलं! शत्रू प्रबळ होता! त्यांची नांगी ठेचायची म्हंजे असं काही करावं लागणारच होतं!

उधोजीराजे : (चकित होत्साते) म्हंजे? ती शिवशाही, राम मंदिर...वगैरे? सगळं विसरायचं?

संजयाजी : तूर्त बाजूला राहू दे...इतकंच आमचं म्हणणं! तूर्त आपण गनिमाच्या राहुट्यांचे कळस कापून आणू!

उधोजीराजे : (गोंधळून) फक्‍त राहुट्यांचे कळस कापण्यासाठी येवढं युद्ध करायचं?

संजयाजी : (अदबीने) गनिमाच्या राहुट्यांचे कळस सुवर्णाचे आहेत महाराज! मार्केटमध्ये रेट चांगला येईल! 

उधोजीराजे : (न पटून) खजिना सोडून कळस कशाला?

संजयाजी : (शांतपणे) खजिन्यात खडखडाट आहे, महाराज! कळस बरे!

उधोजीराजे : (खोल आवाजात) सोन्याच्या कळसापायी दौलतीची ओळख गमवावी? किती मोठी किंमत मोजायास लावता आहात तुम्ही, अं?

संजयाजी : (सुस्कारा सोडत) कुछ पाने के लिए कुछ खोना पडता है, असं भगवद्‌गीतेत म्हटलं आहे!

उधोजीराजे : असं हिंदीत म्हटलं आहे?

संजयाजी : अर्ज किया है...

उधोजीराजे : राहू दे हो तुमची शेरोशायरी! या कळसापायी स्वत्त्व गमावण्याची पाळी आली! गड आला पण...पण...पण...अहहहहह!!!