...केला तुला फर्जंद! (ढिंग टांग)

स्थळ : मातोश्री महाल, वांद्रे संस्थान (बुद्रुक) वेळ : मसलतीची.
काळ : घडी बदलण्याचा ! प्रसंग : पेच !
पात्रे : राजाधिराज उधोजीराजे आणि त्यांचा कदीम सेवक मिलिंदोजी फर्जंद.
.....................
महाराष्ट्राचे तारणहार आणि मराठी माणसाच्या अस्मितेचा जिताजागता हुंकार जे की राजाधिराज उधोजीराजे आपल्या अंत:पुरात अस्वस्थपणे येरझारा घालत आहेत. मधूनच ‘जगदंब, जगदंब’ असे पुटपुटतात. मधूनच बाहेर डोकावून चाहूल घेताना दिसतात. बराच काळ कोणीही येत नाही, हे बघून वैतागतात. अब आगे...
उधोजीराजे : (खच्चून ओरडत) कोण आहे रे तिकडे? (कोणीही येत नाही, हे बघून आणखीनच चिडतात...) अरे, कोणी तरी या रेऽऽ...फर्जंदाऽऽ...
मिलिंदोजी फर्जंद : (आरामात एण्ट्री घेत) येवडं वरडाया काय झालं?
उधोजीराजे : (दात ओठ खात) कुठे कडमडला होतास? ह्या इथं दरवाजात स्टुलावर तुझी नियुक्‍ती केली आहे ना?
मिलिंदोजी : (गुळमुळीत उत्तर देत) जरा भाईर गेल्तो!!
उधोजीराजे : (संतापातिरेकानं)...शी:!! हे काय उत्तर झालं? (आठवण करून देत)...आणि मुजरा राहिला !
मिलिंदोजी : (जीभ चावत) माफी असावी महाराज ! हा घ्या मुजरा !!
उधोजीराजे : (वैतागून) अरे, मुजरा म्हणजे काय गजरा आहे का? ती एक चांगली सवय असते...
मिलिंदोजी : कशापायी आठवन केली व्हती महाराजांनी गरिबाची?
उधोजीराजे : (विचारमग्न अवस्थेत) फर्जंदा, काळ मोठा कठीण आला आहे !! मराठी माणसावर होणाऱ्या अन्यायानं आमचं मन भडकून उठलं आहे ! विचार करकरोन मस्तक फुटून गेलं आहे !!
मिलिंदोजी : (मान डोलावत) खोबरेल तेल आनू?
उधोजीराजे : (दुर्लक्ष करत)...राज्याची घडी बदलावी, असा विचार मनीं डोकावू लागला आहे !!
मिलिंदोजी : (चुटकी वाजवत)...आर्जंटमध्ये बदलून टाका !!
उधोजीराजे : (स्वत:शीच बोलल्यागत) आमच्या सरदार-दरकदारांमध्येही काही प्रमोशनं केली पाहिजेत !!
मिलिंदोजी : (होकार भरत) त्ये तर पैलं करा, म्हाराज ! कां की आपल्या मराठी मान्साचा स्वोभाव राहातोय चंचल !! न्हाई मन रमलं तर जातील तिकडं... पार कमळाबाईच्या दारात !! उगीच कशापायी इषाची परीक्षा बघायची?
उधोजीराजे : (निर्धारानं) यापुढली सर्व युद्धं आम्ही स्वबळावर लढायचं ठरवलं आहे !!
मिलिंदोजी : (दाद देत) ह्ये तर लई ब्येस झालं !!
उधोजीराजे : किती काळ आम्ही त्या कमळाबाईचा पदर धरोन काळ कंठावा, ह्याला काही लिमिट? मराठी माणसाला काही स्वाभिमान आहे की नाही?
मिलिंदोजी : (जोरात मान डोलावत) हाय कीऽऽ...चांगला कोबीच्या गड्ड्यायेवडा हाय !
उधोजीराजे : (न कळून) काय?
मिलिंदोजी : (हाताने आकार दाखवत) स्वाभिमान !
उधोजीराजे : (हेटाळणीच्या सुरात) वेडाच आहेस ! स्वाभिमान असा काय कोबीसारखा असतो? तो...तो... (काही न सुचून) थोडा वेगळा असतो !!
मिलिंदोजी : युवराजास्नी पन काही थोडी जाहागीर दिऊन मार्गी लावा, असं म्हन्तो मी !! (बिचकत) आनि आमचं पन बघा की कायतरी !!
उधोजीराजे : (खुश होत) शाब्बास ! आमच्या मनातलं बोलिलास !! हुशार आहेस म्हणून तर केला तुला आमचा खाजगी फर्जंद !! तुझ्या ह्या अतिचलाख मेंदूलाच आमचे सरदार घाबरतात आणि दबकून राहतात ! काही जण तर पळूनसुद्धा जातात !!
मिलिंदोजी : (नम्रपणे) मी गरीब बिचारा कार्येकर्ता आहे महाराज ! माझी जागा भाईर स्टुलावरच राहनार !!
उधोजीराजे : चल, केला तुला आमच्या दौलतीचा फर्जंद ! आता तुझी जागा आमच्या दरवाजाशी नव्हे, तर दौलतीच्या वेशीपाशी !! जगदंब जगदंब!!