प्रेमाच्या गावा जावे (दिनेशकुमार शुक्‍ल)

ती सुंदरता...

झुळझुळणाऱ्या हवेचा पदर घेऊन
कुठलीशी सुंदरता
लपत-छपत कुठंशी निघाली आहे...

वेगवगेळ्या रंगच्छटांचे
किरण चमकत आहेत...
की रंगांचेच बाण
कुणी हलकेच
सोडले आहेत तिच्यावर?

पाणी जसं मेघरूपानं वर वर चढत जातं
आणि नंतर पुन्हा
- मनसोक्त बरसून
कुणाकुणाला तृप्त करत जातं
तशी तिची आकृतीही
धारण करत आहे वेगवेगळे आकार...

ती सुंदरताही
तशीच बरसत आहे
मनमुक्त
मात्र स्वतःतच...स्वतःच्या आतच!

तिच्या अंतरंगाचा गहनगूढ सागर
भरला जात आहे
ओतप्रोत...
दिवसेंदिवस
उसळत-फेसाळतही आहे...
आणि पुन्हा होत जात आहे अधिकच गहन

ती सुंदरता आता
दृष्टीत सामावून घेणं
होत चाललं आहे अवघड...क्षणोक्षणी

काहीतरी मिळवण्यासाठी
जेवढी बुडी घ्यावी लागत होती
सुरवातीला
त्या तुलनेत आता
दसपट तरी गहन
उतरावं लागत आहे
त्या सागरात...

सुंदरतेच्या सागरात!

(‘प्रेम’ या विषयाचे विविध पैलू उलगडणाऱ्या विविध कवींच्या अनुवादित /भावानुवादित कविता या सदरातून वाचायला मिळतील.)