Shubham Banubakode
१९२० च्या दशकात शिंपी हा अत्यंत आदराने पाहिला जाणारा कारागीर होता.
तेव्हाचा भाजीविक्रेता हा केवळ विक्रेता नव्हे, तर शेतकऱ्याचा दुवा होता. खांद्यावर टोपली, कधी ढकलगाडीवर भाजी विक्री, तर कधी घरपोच भाजी पुरवठा करायचा.
त्या काळातले चप्पल विक्रेते हे हस्तकला कारागीर असायचे. गुरुत्व, डिझाइन आणि टिकाऊपणा – या तिन्ही गुणांवर आधारित चप्पल तयार होत असत.
केवळ एक व्यवसाय नाही, तर मातीशी नाळ जुळवणारी एक परंपरा होती. १०० वर्षांपूर्वी महाराष्ट्रात कुंभाराचे काम गावागावात अत्यंत प्रतिष्ठेचे मानले जायचे.
तेव्हाचा सोनार म्हणजे आजच्या ज्वेलर्सपेक्षा अधिक कौशल्यवान कलाकार होता.
त्या काळातील मटण दुकाने फार मोजकी आणि ठराविक दिवशी चालणारी असत. कापलेल्या मटणाचे भाग लाकडी फळ्यावर ठेवले जात.
शंभर वर्षांपूर्वी माळी हे निसर्गाचे खरे शिल्पकार होते. बागेत फुलं, भाज्या, वेली यांचं संगोपन हा त्याचा जीवनधर्म होता.