विश्‍वास फक्त...! (बोधकथा)

एका सहा वर्षाच्या मुलासोबत त्याचे बाबा खेळत असतात. दोन मजली घराच्या गच्चीवर दोघे जण खेळत असतात. खूप वेळ खेळल्यानंतर बाबा अचानक म्हणतात. "चल आपण एक नवा खेळ खेळू.' मुलगाही "हो' म्हणतो. "येथेच थांब' असे सांगत बाबा निघून जातात. ते खाली अंगणात येतात. मुलाला आवाज देऊन गॅलरीत बोलावतात. मुलगा येतो. बाबा म्हणतात, "आता तेथून खाली उडी मार. मी तुला खाली पकडतो.' मुलगा खूप घाबरतो. तो म्हणतो, "नको बाबा. मी पडेल. मला लागेल. मला खूप भीती वाटते.' तरीही बाबा हट्ट सोडत नाहीत. "उडी मार मी पकडतो' असे म्हणत बाबांनी दोन्ही हात उंच करत पकडण्याचा विश्‍वास देतात. मुलगा खूप भीत होता. बराच वेळाने मुलगा तयार झाला. त्याने एक अट घातली. अटीप्रमाणे बाबांनी खाली जमिनीवर गादी आणून टाकली. मुलगा म्हणाला, "मी उडी मारतो. पण पडलो तर या गादीवर पडेल' बाबा म्हणतात, "हो, मी तुला पकडतो.'

खूप वेळ बाप-लेकात चर्चा होते. मुलाने अखेर उडी टाकण्याचा निर्णय घेतो. "पकडाल ना? नाहीतर मी पडेल!', मुलगा शेवटची सूचना करतो. "हो, रे. तू मार उडी', असे म्हणत बाबा पुन्हा एकदा विश्‍वास देतात. मुलगा उडी मारू लागतो. तेवढ्याच पुन्हा तो म्हणतो, "पण, पकडाल ना?' त्यावर "हो, रे तुझा बाबा आहे ना मी. विश्‍वास नाही का माझ्यावर?' असे म्हणत बाबा मुलाला पुन्हा प्रेरित करतात. अखेर मुलगा बाबा पकडतील या विश्‍वासाने उडी मारतो. बाबा अगदी सहजपणे मुलाला पकडू शकणार असतात. पण मुलगा जसा जवळ येऊ लागतो तसे बाबा दोन्ही हात काढून घेऊन दूर होतात. मुलगा गादीवर पडतो. त्याला थोडेसे खरचटते. तो खूप रडू लागतो. त्याला बाबांचा खूप राग येतो. तो आईला आवाज देऊ लागतो. आई धावत येते. त्याला घरात नेते. मुलगा बाबांशी अबोला धरतो. रात्र होते. मुलगा झोपून जातो.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी दोघेजण भेटतात. वडिल म्हणतात, "हे बघ. मी तुला आता सांगणार आहे की मी तुला का पकडले नाही.' "का नाही पकडले?', मुलाचीही उत्सुकता ताणते. बाबा म्हणतात, "हे बघ, हे जग चांगल्या माणसांनी भरलेले आहे. तेवढेच या जगात वाईट माणसेही भरलेली आहेत. मात्र, आयुष्यात कधी कोणावरही विश्‍वास ठेऊ नकोस. अगदी स्वत:च्या बापावर सुद्धा. फक्त स्वत:वर विश्‍वास ठेवायचा. फक्त स्वत:वर.' वडिलांचा हा संदेश ऐकून मुलगा वडिलांच्या गळ्यात पडतो.