गौरी देशपांडे- gaurisdeshpande1294@gmail.com
कसोलीच्या पुढे उभा होता बिबट्या! अचानक कुठून तरी तो नेमका तिच्याच समोर कसा टपकला होता कुणास ठाऊक! आता आली का पंचाईत! कसोली भीतीने जागीच गोठून गेली. भीती तर वाटणारच ना! कारण, कसोली होती एक छोटी खवल्या मांजर. तिला तसं एकटीलाच राहायला आवडायचं. तिच्या लांबुडक्या तोंडावरून, अंगभर असलेल्या मोठ्या मोठ्या खवल्यांवरुन, एकूणच तिच्या दिसण्यावरून तिला सगळे प्राणी चिडवायचे. तिला फारसे मित्रही नव्हतेच, पण म्हणून कसोली खूप दुःखी-कष्टी होती असं नाही हं! ती तिचं आयुष्य शांतपणे जगत होती.