आपणही नाटकाचा एक घटक आहोत, त्यात सामावलेले आहोत, असा विरळा अनुभव देणारा ‘बिकट वाट वहिवाट’चा प्रयोग लक्षवेधी होता. सावित्रीबाई फुले पुणे विद्यापीठाच्या ललित कला केंद्रात (गुरुकुल) नाट्य प्रशिक्षण घेणाऱ्या पदवी व पदव्युत्तर अभ्यासक्रमाच्या यंदाच्या विद्यार्थ्यांनी बसवलेलं हे नाटक नुकतंच सलग चार दिवस संध्याकाळी सादर करण्यात आलं. संस्थेच्या अंगणमंचावर प्रचंड मोठ्या आकारात उभारलेलं नानाचं घर, ओसरी, शिंप्याचं दुकान, रस्ता, घरामागची घरं वगैरेमुळे खरंच आपण छोट्या खेड्यात आलो असल्याचा आभास निर्माण झाला. लोकसंगीत व लोकनृत्याची जोड घेऊन फुलणारे प्रसंग, चटपटीत संवाद, वैविध्यपूर्ण हालचाली आदींची परिणामकारकता विलक्षण होती. परीक्षेसाठी केलेल्या या प्रकल्पातून उत्तम नटसंच, दिग्दर्शनाबरोबरच इतर तांत्रिक घटकांचाही स्तुत्य प्रयत्न डोळ्यांत भरत होता. 

मोगलाईच्या काळातील एक चिमुकलं खेडं. सरहद्दीजवळच्या या फूलगावात नाना हा अतरंगी गवळी राहत असतो. पाच मुली, दारिद्य्र, गाडीला जुंपायच्या घोड्याच्या पायाला झालेली दुखापत, गावावर रझाकारांकडून हल्ला होण्याची डोक्‍यावर सतत टांगती तलवार अशा एक ना अनेक समस्यांना तोंड देत जगणाऱ्या नानाचं जीवनाविषयी आगळंवेगळं तत्त्वज्ञान आहे. सोलोम एलिकेम या रशियन लेखकाचं ‘फिडलर ऑन द रूफ’ हे विनोदी संगीतक व्यंकटेश माडगूळकरांनी आपल्याकडच्या गावरान संस्कृतीच्या बाजात आणलं. सई परांजपे यांच्या दिग्दर्शनातील हे नाटक काही वर्षांपूर्वी रंगभूमीला नवा, सुखद स्पर्श देणारं ठरलं. आजही त्याची प्रासंगिकता कमी झालेली नाही.