आकाशाशी भारताचे नाते दुर्बिणींच्या शोधापेक्षाही जुने आहे. आपल्या पूर्वजांनी कोणत्याही इलेक्ट्रॉनिक उपकरणांशिवाय नक्षत्रांचा अचूक अभ्यास केला, ग्रहणांच्या वेळा सांगितल्या आणि जंतर-मंतरसारखी अद्‍भुत वास्तुशिल्पे उभारली. हा वारसा आधुनिक युगातही कायम राहिला. १९७५ मध्ये ‘आर्यभट्ट’ उपग्रहाच्या प्रक्षेपणापासून ते २०१४ मधील इस्रोच्या यशस्वी मंगळयान मोहिमेपर्यंत, भारताने अंतराळ संशोधनात आपली वेगळी ओळख निर्माण केली. मात्र, गेल्या काही वर्षांपासून या प्रवासाला एक नवे वळण मिळाले आहे.
भारताचे योगदान आता केवळ रॉकेट आणि दुर्बिणींपुरते मर्यादित राहिलेले नाही; ते आता डेटा आणि बुद्धिमत्तेच्या महासागरात विस्तारले आहे. जर २०वे शतक महाकाय वेधशाळांचे होते, तर २१वे शतक सॉफ्टवेअरचे आहे. हे सॉफ्टवेअर म्हणजे असे अल्गोरिदम, जे मानवी बुद्धीच्या पलीकडे असलेल्या प्रचंड डेटाचे विश्लेषण करून त्यातून अर्थपूर्ण निष्कर्ष काढतात आणि याच आघाडीवर भारतीय प्रयोगशाळांनी स्वतःला जागतिक स्तरावर अपरिहार्य बनवले आहे.