Premium|Alpine Route : अल्पाइन रूट आणि बरंच काही...

प्रज्ञा राजोपाध्येअल्पाइन रूटचा एकूण नजारा फारच छान वाटला. भारंभार फोटो काढण्यापेक्षा ते विहंगम दृश्य डोळ्यात साठवून ठेवण्याला प्राधान्य दिलं. केव्हाही डोळे मिटले की डोळ्यासमोरून त्या देखाव्याचा संपूर्ण व्हिडिओ सरकणारच!.मे महिन्यात आम्ही दहा दिवसांची जपान ट्रीप करून आलो. तेव्हा आम्ही ओसाका, हिरोशिमा, क्योतो, अल्पाइन रूट, माउंट फुजी, टोकियो वगैरे ठिकाणी फिरून आलो. या सर्वांत मला जास्त आवडले ते म्हणजे ‘अल्पाइन रूट’. अल्पाइन रूट या नावावरून प्रथम मला काही उलगडा झाला नाही. स्वित्झर्लंडमधील आल्प्स पर्वत इकडे कसा आला, असा प्रश्न पडला. परंतु जपानच्या उत्तरेकडील पर्वतांना ‘जपान आल्प्स’ असे म्हणतात असे गाइडने सांगितले. तेथे बर्फाच्या भिंती वगैरे असतात, असे भेट देण्यापूर्वी कळले होते. मला वाटले, नेहमीच्या सिमेंटच्या भिंतींवर भरपूर बर्फ पडल्यामुळे ती बर्फाची वाटत असावी. पण तिकडे गेले अन् कल्पनेपलीकडील चित्र दिसले!.अल्पाइन रूटला पोहोचण्याच्या मार्गातच वेगळेपणा आहे. या पर्वताचे नाव टाटे यामा असे आहे. त्याची उंची साधारण ३,०१५ मीटर आहे. रस्त्याची लांबी ९० किलोमीटर आहे. मजेशीर गोष्ट म्हणजे, तिथे जाताना आम्ही वेगवेगळ्या उंचीवर वेगवेगळ्या प्रकारच्या वाहनांनी गेलो. प्रथम आम्ही आमच्या बसमधून उतरून टाटे यामा केबल कारने पाच मिनिटांचा प्रवास करून पुढील ठिकाणी पोहोचलो. तेथून हायलँड बसने ५० मिनिटांचा प्रवास करून पुढे गेलो. त्यानंतर आम्ही टाटे यामा टनेल ट्रॉली बसने साधारण दहा मिनिटे प्रवास करून पुढील ठिकाण गाठले. त्यानंतर टाटे यामा रोपवेने सात मिनिटांचा प्रवास करून पुढे आलो. नंतर कुरोबे या नदीवरून जाणाऱ्या कुरोबे केबल कारने पुढे गेलो. मग साधारण पंधरा मिनिटे धरणावरून चालून पलीकडे दुसऱ्या टोकाला पोहोचलो. कुरोबे नदीवरील धरण चंद्रकोरीच्या आकाराचे आहे. इतक्या वेगवेगळ्या वाहनांनी प्रवास करून इतक्या आत धरण बांधले असेल असे वाटलेच नाही. नंतर पुन्हा इलेक्ट्रिक बसने पंधरा मिनिटे प्रवास करून शेवटी एकदाचे उतरलो! हा सर्व वेगवेगळ्या वाहनांचा प्रवास मुळातच वैशिष्ट्यपूर्ण होता. प्रत्येक ठिकाणाहून दृश्य वेगळे दिसायचे..उतरल्यावर प्रथम आम्ही बर्फाच्या भिंती पाहायला गेलो. रस्त्याच्या दुतर्फा ४०-४५ फूट उंचीइतका बर्फ साठून भिंत तयार झाली होती. त्याच्या पलीकडे बर्फाचे पठार तयार झाले होते. बर्फाच्या पठाराचे रूपांतर बर्फाच्या उंचच उंच पर्वतात झाले होते. या पठारावर व डोंगरावर बरीच हिरवीगार सूचीपर्णी झाडे दिसली. त्यांची माती पण बर्फच! बर्फच बर्फ चोहीकडे असा प्रकार होता. मला लहानपणी ऐकलेले ‘असावा सुंदर चॉकलेटचा बंगला’ हे गाणे आठवले. चॉकलेटच्या घराला चॉकलेटचीच दारे, तसे इथे सर्वकाही बर्फाचेच. हा बर्फ कडक नव्हता, भुसभुशीत होता. भिंत खरवडली तर भुगा पडायचा! येथे तापमान पाच अंश सेल्सिअस होते. बर्फाच्या पठारावरून बरीच माणसे चालत होती व धपाधपा पडतही होती. पण बर्फ भुसभुशीत असल्यामुळे कोणाला जखमा होत नव्हत्या. मी फिरण्याचे धाडस केले नाही. एके ठिकाणी बसून राहिले..अल्पाइन रूटचा एकूण नजारा फारच छान वाटला. भारंभार फोटो काढण्यापेक्षा ते विहंगम दृश्य डोळ्यात साठवून ठेवण्याला प्राधान्य दिलं. केव्हाही डोळे मिटले की डोळ्यासमोरून त्या देखाव्याचा संपूर्ण व्हिडिओ सरकणारच! फोटो कपाटातून काढा (आधी तो वेळेवर मिळाला पाहिजे), मग वेळ मिळेल तेव्हा बघा. त्यापेक्षा डोळ्याचा कॅमेरा हाताशीच (चेहऱ्यावर) असतो, नाही का? आजवर इतक्या ठिकाणचे बर्फाळ प्रदेश पाहिले, सर्व सुंदर होतेच, पण येथील प्रकार फारच वेगळा व प्रेक्षणीय वाटला. हिमालय, लेह लडाख, स्विझर्लंड वगैरे ठिकाणचे बर्फाळ प्रदेश पाहिले. मसाई मारा (दक्षिण आफ्रिका), चंद्रपूर व भारतातील इतर बरीच जंगले पाहिली. मोठे मोठे वाळवंटी प्रदेश पाहिले. विमानातून बर्फाच्या नद्या पाहिल्या. निसर्ग प्रत्येक वेळी वेगवेगळ्या स्वरूपांत भेटला. अजूनही त्याची किती अगणित रूपे आहेत माहीत नाही. पण प्रत्येक वेळी निसर्ग आपल्याला एक जाणीव मात्र करून देत असतो, ‘त्याच्यापुढे आपण कोणीच नाही’ हे तो सांगत असतो. निसर्गदेवतेपुढे नतमस्तक व्हायला होते!जपानमधील अनेक आकर्षणांपैकी माउंट फुजीही एक आहे. येथे वर जाण्याकरिता आठ वेगवेगळ्या लेव्हल्स आहेत. आपल्याला पाचव्या लेव्हलपर्यंतच जाता येते. हा पर्वत ज्वालामुखीसाठी प्रसिद्ध आहे. गेल्या अकराशे वर्षांत ज्वालामुखीचा उद्रेक झाला नाही, असे गाइड म्हणाला. माथ्यावर ज्वालामुखीचे तोंड असून तेथून लाव्हारस बाहेर पडतो. त्यामुळे माथा चपटा झाला आहे. ढग व धुके नसेल तर हा पर्वत फार लांबूनही दिसतो. आपल्याकडे नाही का, दार्जिलिंगला सूर्योदय पाहण्याकरिता भल्या पहाटे चार वाजता उठून तंगडतोड करत धावतपळत आपण तो डोंगरमाथा गाठतो, पण दरीत धुके पसरलेले असल्यामुळे सूर्य उगवलेला असूनही दिसत नाही. हेसुद्धा तसेच आहे. हे खरेतर दुष्टचक्र आहे. सूर्याच्या उन्हाशिवाय धुके विरत नाही व धुके विरल्यावर सूर्याचे दर्शन होईपर्यंत सूर्य बराच वर आलेला असतो..येथे ज्वालामुखीचा उद्रेक झाल्यावर त्यातून लाव्हारस बाहेर येऊन पर्वताभोवती पाच मोठे तलाव निर्माण झाले आहेत. पाचपैकी आम्ही फक्त दोनच पाहिले. सर्व पाहायचे असतील तर पाच-सहा दिवस अजून लागतात. आमचे नशीब चांगले म्हणून आम्हाला फुजी लांबून व जवळूनही पाहायला मिळाला. लांबूनच जास्त छान वाटला. ते म्हणतात ना, ‘दुरून डोंगर साजरे!’जपानला गेल्यावर हिरोशिमाला भेट न देता कसे परत येणार? ओसाकाहून आम्ही बुलेट ट्रेनने हिरोशिमाला गेलो. ट्रेनचा वेग ताशी तिनशे किलोमीटर इतका होता. पण आतमध्ये काही जाणवलंही नाही! ट्रेन अतिशय स्वच्छ होती. ट्रेन प्लॅटफॉर्मला लागल्यावर आधी उतरणारे प्रवासी मधून उतरणार. त्याच वेळी दाराच्या उजव्या व डाव्या बाजूला रांग करून चढणारे प्रवासी चढणार. या अंगी बाणलेल्या शिस्तीमुळे चढणाऱ्या व उतरणाऱ्या प्रवाशांची रेटारेटी होत नाही. ट्रेनचा आवाज आजिबात नव्हता. ती प्लॅटफॉर्मवर आलेली कळलीही नाही.ता. ८ मे १९४५ रोजी अमेरिकेने अणुबॉम्ब टाकून हिरोशिमा व नागासाकी ही शहरे बेचिराख केली होती. बेचिराख झालेल्या इमारतीच्या सहाशे फुटांवर हा बॉम्ब फुटला असे म्हणतात. ती इमारत आठवण म्हणून गेली ८० वर्षे तशीच भग्नावस्थेत जतन केली आहे. या हल्ल्यात जवळजवळ एक लाख चाळीस हजार माणसे मृत्युमुखी तर पडलीच, परंतु पुढील तीन पिढ्यांना शारीरिक व्याधी सोसाव्या लागल्या. जीव वाचवण्याकरिता लोकांनी नदीत उड्या मारल्या. जालियनवाला बागेची आठवण झाली. मन सुन्न झाले.ट्रिपमधला एक दिवस आम्ही ओवाकुडानी बॉयलिंग पॉइंट पाहायला गेलो. तेथे सल्फरच्या वाफा/ धूर निघत होता. वारा भन्नाट होता. पुस्तकात जसे ‘रो रो करीत वादळ घोंगावत होते’ वगैरे वर्णन असते ना, अगदी तसेच! डोक्यावरील टोप्या उडत होत्या. १०-१५ मिनिटे जोरदार वारा वाहायचा, मग ५-७ मिनिटे थांबून पुन्हा सुरू! वारा बोचरा असल्यामुळे स्वेटर घालावा लागला, नाहीतर थंडी अशी नव्हती.येथे काळे कवच असलेले उकडलेले अंडे मिळते. अंडे नेहमीप्रमाणेच असते, परंतु सल्फरच्या पाण्यात उकडल्यामुळे कवच काळे होते. तेथून आम्ही रोपवेने खाली येणार होतो, परंतु प्रचंड वाऱ्यामुळे रोपवे बंद होता.लहानपणी शाळेत जपान म्हणजे ‘उगवत्या सूर्याचा देश’ असे शिकलो होतो. तो प्रत्यक्ष पाहण्याचा योग येईल असे त्यावेळी वाटले नव्हते. चला, म्हणजे मध्यरात्रीच्या सूर्याचा देश म्हणजे नॉर्वे पाहून झाला आणि उगवत्या सूर्याचा देश म्हणजे जपानही पाहून झाला!(प्रज्ञा राजोपाध्ये पुणेस्थित हौशी पर्यटक आहेत.).सकाळ+ चे सदस्य व्हा ब्रेक घ्या, डोकं चालवा, कोडे सोडवा!शॉपिंगसाठी 'सकाळ प्राईम डील्स'च्या भन्नाट ऑफर्स पाहण्यासाठी क्लिक करा.Read latest Marathi news, Watch Live Streaming on Esakal and Maharashtra News. Breaking news from India, Pune, Mumbai. Get the Politics, Entertainment, Sports, Lifestyle, Jobs, and Education updates. And Live taja batmya on Esakal Mobile App. Download the Esakal Marathi news Channel app for Android and IOS.

Premium|Alpine Route : अल्पाइन रूट आणि बरंच काही...

Related Stories