क्षणभेटीचा आनंद

सध्या विश्वकरंडक क्रिकेट स्पर्धेत भारतीय संघ मस्त खेळतोय. रविवारी ऑस्ट्रेलियाला लोळवल्यानंतर दिसेल त्याला चॉकलेट देत सुटले. माझ्या आनंदाचं कारण सांगितल्यावर ‘काय हा पोरकटपणा’ पासून..‘म्हणजे काही विश्वकरंडक नाही पटकावला, दिल्ली अभी बहुत दूर है...’ पर्यंतचे शेरे ऐकावे लागले. वाटलं, आपलं सगळं लक्ष नेहमी अंतिम परिणामाकडेच का असतं? तो मनाजोगता असला तर आणि तरच आनंद व्यक्त करायचा असा नियम आहे काय? तिथवरच्या वाटचालीतही आनंदाची बरसात करणारे अनेक क्षण असतात. ते अनुभवायचे नाहीत? गिरिभ्रमणाच्या छंदानं एक धडा दिलाय, जो मला कायम मार्गदर्शक ठरतो. अमुक एका पर्वतमाथ्यावर पोचायचं आहे. ठीक आहे. मात्र तिथे काही अनमोल खजिना दडलेला असतो, तिथे पोचताच तो आपल्याला गवसतो आणि त्यामुळं अपार आनंद होतो, असं मुळीच नसतं. उलट तिथे जाण्यासाठी उचललेल्या प्रत्येक पावलागणिक छोटे-मोठे अनुभव येत असतात. काही सुखावतात. काही दुखावतात. त्या अनुभवांना कडकडून भिडणं महत्त्वाचं. क्वचित काही कारणानं शिखर गाठता नाही आलं, तरी आपली अनुभवांची पोतडी तट्ट फुगलेली असते. याउलट, डोंगरमाथ्याकडेच नजर लावून तो गाठण्याच्या घाईत पावलापावलांवर विखुरलेल्या अनुभवांशी गळाभेट राहून जाते. छोटे-मोठे सुख-दु:खाचे क्षण हातून निसटतात. कित्येकदा लक्ष्य गाठण्याचाच इतका ताण येतो, की प्रत्यक्षात तो प्राप्त झाल्याचा आनंदही आपण गमावून बसतो. ‘गाठलं एकदाचं शिखर’ अशी सुस्काऱ्याची भावना दाटते मनात.

चौदा जुलैला विश्वकरंडक कोण्या एका संघाला मिळेल. पण तोवर खेळल्या जाणाऱ्या हरेक सामन्यातल्या रोमांचक क्षणांनी हर्षभरित व्हायला, तो इतरांबरोबर वाटून घ्यायला काय हरकत आहे. रोहित-शिखरच्या शतकांनी जेवढा आनंद दिला, तेवढाच आनंद वेस्ट इंडीजच्या गोलंदाजांचा तोफखाना ऑस्ट्रेलियाविरुद्ध धडाडताना पाहून झाला. मार्शल, होल्डिंग, गार्नर, ॲम्ब्रोजचा तो सुवर्णकाळ डोळ्यांसमोर साकारला. ते तुफानी चेंडू तेव्हा खेळाडू म्हणून प्रत्यक्ष अनुभवलेल्या समालोचक सुनील गावसकरांपासून ते सामना पाहण्यासाठी उपस्थित चाहत्यांपर्यंत सारे स्मरणरंजनाचा आनंद अनुभवत होते. त्या सामन्यात अखेर ऑस्ट्रेलिया विजयी होऊनही तो थरार उणावला नाही. विश्वकंरडक स्पर्धेत काय किंवा आयुष्यात काय, क्षणाक्षणाला काही ना काही घडत असतं. हर्ष-खेदाचं पारडं हेलकावत असतं. त्या त्या वेळी त्या त्या अनुभवांना कडकडून भेटण्यातच खरी गंमत आहे, नाही?