काव्याला आवडणाऱ्या फुलपाखरांची गोष्ट

मायबोलीपलीकडची अक्षरेकाव्याच्या वर्गातली सगळी मुलं-मुली आज बागेत जाणार होती. बागेत जायची बातमी मिळाल्यावर सगळे खूश झाले आणि उत्साहाने एकमेकांचे हात धरून लैला मॅडमने सांगितल्याप्रमाणे रांगेत उभी राहिले, पण हे काय? काव्या मात्र एकटीच सगळ्यांपासून काहीशी दूर उभी होती! .त्याचं काय आहे ना, काव्या आणि तिचं कुटुंब नुकतंच त्यांच्या गावातून शहरात म्हणजे बेंगळूरला राहायला आलं होतं. तिचे आई-बाबा ज्या बांधकामाच्या ठिकाणी काम करत होते, त्याच अर्धवट बांधलेल्या बंगल्यात ते राहत होते. गावातून शहरात येणं, त्यातही पूर्ण न झालेल्या घरात राहणं, अखंड वाहतुकीचे आवाज सोसणं, सुसाट वेगाने पळणाऱ्या गाड्या पाहणं या सगळ्याशी जमवून घेणं तिला फारच अवघड जात होतं. या सगळ्या गोष्टींसमोर आपण खूपच छोटे, खुजे आहोत असं तिला वाटू लागलं होतं. त्यात भर म्हणून की काय, बेंगळूरमधली ही शाळा म्हणजे तिची आयुष्यातली पहिली शाळा होती आणि तिला शाळेत जायला लागून फक्त एक आठवडा झाला होता..‘‘आपण याआधी कधीच शाळेत गेलो नाही हे कळलं, तर या मुलांना काय वाटेल?’’‘‘माझ्या गावाकडच्या बोलण्याला हे सगळे हसले तर?’’‘‘मला इथे नवीन मित्र-मैत्रिणी मिळालेच नाहीत तर?’’‘‘छे! उगाच आलो आपण आपलं गाव सोडून!’’ असे नानाविध विचार तिच्या मनात सारखे येत. म्हणून तर आता, बागेत जाता जाता लैला मॅडमने विचारलेल्या प्रश्नाचं उत्तर येत असूनसुद्धा, ते सगळ्यांसमोर देण्याचीतिची हिंमतच होत नव्हती. प्रश्न तर अगदी सोपा होता की, ‘‘सुरवंट मोठा झाला की, त्याचं काय होतं?’’.उत्तर अगदी तिच्या जिभेच्या टोकावर आलं होतं. आता या नव्या शहराशी जुळवून घ्यायची सुरुवात कुठून तरी करायलाच हवी ना?मग तिने घेतला खोलवर श्वास घेतला आणि दिलं उत्तर की, ‘सुरवंट मोठे झाले की, त्यांची होतात फुलपाखरं!’‘‘अगदी बरोबर!’’लैला मॅडमने असं म्हटल्यावर काव्याला हुरूप आला आणि मग तिने पुढे तिला सुरवंटांविषयी माहीत असलेल्या किती तरी गोष्टी सांगितल्या. सुरवंट काही आठवडेच सुरवंट म्हणून असतात, या काळात पूर्ण वेळ ते फक्त खातच असतात, भरपूर पानं खाल्ल्यावर ते कसे स्वतःभोवती कोष विणतात आणि मग त्यातच राहतात, मग तिथेच ते रूप बदलतात असं सगळं तिने सांगितलं.काव्याच्या वर्गातली मेरी ही काव्याचं सगळं बोलणं उत्सुकतेने मन लावून ऐकत होती. हे सगळं बोलता-बोलता मुलं बागेत पोहोचलीसुद्धा!.अहाहा! त्या बागेत खूप सारी रंगबेरंगी फुलपाखरं होती. काय सुंदर त्यांचे रंग! पाण्यासारखा निळाशार, सूर्यप्रकाशासारखा सोनेरी, पिकलेल्या पपईसारखा केशरी असे किती तरी! मुलं ते सगळे उडते रंग पाहून हरखून गेली.काव्याने तिला माहीत असलेलं सगळं सांगितलं होतंच. आता लैला मॅडमने त्यात भर घातली. ही सगळी देखणी फुलपाखरं दर वर्षी कित्येक मैल दुरून या बागेत येतात म्हणे - आणि या प्रवासाला म्हणतात ‘स्थलांतर.’ इथे त्यांना जास्त चांगलं अन्न, चांगली हवा आणि अंडी घालण्यासाठी सुरक्षित जागाही मिळते म्हणून ते हा प्रवास करतात..आता इतक्या दूर इवलेसे पंख हलवत यायचं म्हणजे ते पार थकून जात असतील असं तुम्हाला वाटलं असेल ना? काव्याच्या वर्गातल्या एका मुलीलाही हाच प्रश्न पडला, पण काव्याला ठाऊक होतं की, जोरदार हवा असली की, त्यांना पंख वापरावेच लागत नाहीत. पंख पसरले आणि वाऱ्यावर तरंगत राहिलं की झालं!मेरी म्हणाली, ‘‘पण धक्के बसत असतील गं एवढ्या लांबच्या प्रवासात!’’हे ऐकल्यावर काव्याला ती स्वतःच आठवली - बेंगळूरला येतानाच्या बसमध्ये बसलेली - सामानाच्या धक्काबुक्कीत चेंगरून गेलेली. तिला त्या फुलपाखरांसाठी जरा वाईटच वाटलं. लैला मॅडम यांनी पुढे फुलपाखरांच्या किती तरी गमतीजमती सांगितल्या, पण जेव्हा मॅडमने सांगितलं की, फुलपाखरं चिखलात-डबक्यात पाय रुतवून अन्न शोषून घेतात, तेव्हा मेरी आणि काव्याला फारच मज्जा वाटली. तिला हेही वाटलं की, एवढी डबकी असतात कुठे अताशा? काव्याच्या गावात ट्रक घेऊन माणसं येतात आणि नदीपात्रातली वाळू उपसून घेऊन जातात. मग वातावरण जास्त गरम, पाऊस कमी आणि नदी तर कोरडीठक्क! फुलपाखरांसाठी डबकी नाहीतच. जसं फुलपाखरांचं, तसं काव्याच्या कुटुंबाचंसुद्धा. शेतीसाठी पाणीच नाही पुरेसं, म्हणूनच तर मग त्यांनी बेंगळूरला यायचा निर्णय घेतला..माथंगी सुब्रह्मण्यन यांची ही गोष्ट आहे. बागेतली बागडणारी फुलपाखरं आणि बागडणारी मुलं यांची सुरेख चित्रे काढली आहेत लावण्या नायडू यांनी. या गोष्टीचा मराठी अनुवाद मीरा जोशी यांनी केला असून, प्रथम बुक्स यांनी हे पुस्तक प्रकाशित केलं आहे.काव्याला फुलपाखरांची एवढी माहिती असलेली पाहून मॅडमला कुतूहल, कौतुक वाटलं. तिला फुलपाखरं आवडतातच. त्यांचं रूप आवडतंच, पण त्याहीपेक्षा ते सगळीकडे परागकण पसरवतात ज्यामुळे चोहीकडे फुलंच फुलं उमलतात हे तिला आवडतं आणि त्याहूनही तिला आवडतो त्यांचा धीट स्वभाव - एवढ्या दूरवरून येणं, नव्या जागेत रुळणं आणि थांबतील तिथे नवीन मित्र बनवणं हे सगळं!.तसं तर काव्यासुद्धा फुलपाखरूच झाली की मग! बागेतून निघताना काव्याचा हात मेरीच्या हातात गुंफलेला होता आणि फुलपाखरांच्याच लगबगीने उड्या मारत त्या चालल्या होत्या. बागेने जशी आस्थेनं दूरदेशीची फुलपाखरं सामावून घेतली, तसं आपणही नव्या जागी रुजू पाहणाऱ्या माणसांना आपुलकीने मिसळवून घ्यायला हवं, नाही का?.सकाळ+ चे सदस्य व्हा ब्रेक घ्या, डोकं चालवा, कोडे सोडवा!शॉपिंगसाठी 'सकाळ प्राईम डील्स'च्या भन्नाट ऑफर्स पाहण्यासाठी क्लिक करा.Read latest Marathi news, Watch Live Streaming on Esakal and Maharashtra News. Breaking news from India, Pune, Mumbai. Get the Politics, Entertainment, Sports, Lifestyle, Jobs, and Education updates, मराठी ताज्या बातम्या, मराठी ब्रेकिंग न्यूज, मराठी ताज्या घडामोडी. And Live taja batmya on Esakal Mobile App. Download the Esakal Marathi news Channel app for Android and IOS.

काव्याला आवडणाऱ्या फुलपाखरांची गोष्ट

Related Stories