रंगवेड्या सूरीची अनोखी प्रार्थना

गौरी देशपांडे-gaurisdeshpande1294@gmail.com‘‘मी नाही चोरले रंगीत खडू! खरंच मी नाही चोरले!’’ सूरी हेच पुन्हा पुन्हा पोटतिडकीने सांगत होता. त्याच्या वर्गातल्या एका मुलाच्या दप्तरातून नवीन रंगपेटी गायब झाली होती. सूरीकडचे तुटके रंगीत खडू, जुन्या चपला आणि फाटकी खाकी चड्डी पाहून सगळ्यांनी त्याच्यावरच आळ घेतला होता..याशिवाय त्याला चित्र काढायला आणि रंगवायला खूप आवडतं हेही प्रत्येकालाच माहीत होतं. वर्गातल्या काही मुलांनी ‘चोर, चोर’ असं म्हणून त्याला नाव ठेवायला सुरुवात केली. दुःखाने आणि अपमानाने पोळलेल्या सूरीच्या डोळ्यांतून पाणी आलं. ते पाणी पूसत सूरीने शाळेचे दप्तर उचललं आणि तो वर्गातून बाहेर पडला..काय हे सगळं? आणि नेमकं आज व्हावं हे? त्याच्या वाढदिवसाच्या दिवशी? असं का झालं? सूरी जेव्हा त्याच्या मलयनगरच्या वस्तीत पोहोचला, तेव्हा तर ती वस्ती पाहून आज त्याची अजूनच चिडचिड झाली. आज त्या चिडचिडीला विशिष्ट कारण होतं. सूरीला तो राहत असलेलं ते मलयनगर, तिथल्या उदास इमारती, सगळीकडे पडलेला कचरा, दुर्गंधी पसरवणारी उघडी गटारं हे त्याला अजिबात आवडायचं नाही. .आधी सूरी आणि त्याचं कुटुंब गजबजलेल्या बाजारपेठेच्या अगदी मधोमध राहत होतं. मग सरकारने झोपडपट्ट्या हटवायला सुरुवात केली आणि तिथे राहत असलेल्या लोकांना शहराच्या टोकाला असलेल्या या छोट्या छोट्या मलयनगर मधल्या ‘फ्लॅट्स’मध्ये हलवलं. तो अम्माला सारखं म्हणायचा की, आपण दुसरीकडे कुठे तरी राहायला जाऊया. तीसुद्धा ‘‘जाऊया लवकरच!’’ असं म्हणून त्याचं तात्पुरतं समाधान करायची; पण रिक्षा चालवणाऱ्या अम्मीची जेमतेम पोटापुरती कमाई व्हायची. त्यामुळे हे ‘लवकर’, लवकर तर होणार नव्हतं हे त्यालाही माहीत होतं..सूरी घरी पोहोचला. तेव्हा कला अक्काने कुरकुरीत वडे तयार ठेवले होते. वाढदिवसाला तेच तर कापायचे होते. कापलेल्या वड्याचा तुकडा तो तोंडात टाकणार, तेवढ्यात अक्का म्हणाली, ‘‘अरे काही तरी माग ना!’’ सूरीनं मनोमन म्हटलं की, भरून आलेल्या ढगांमधून रंगांचा पाऊस पडावा आणि या उदासवाण्या इमारती उजळून निघाव्यात सूरी ही गोष्ट विसरूनही गेला, पण त्याने वाढदिवसाच्या दिवशी मागितलेली त्याची इच्छा एवढ्या लवकर पूर्ण होईल हे त्याला थोडंच ठाऊक होतं!.नाही नाही, रंगांचा पाऊस नाही पडला! पण काय झालं, वाढदिवसानंतर काही दिवसांनी सूरीला एका यंत्राचा वेगळाच आवाज ऐकू आला. एका उंच क्रेनच्या प्लॅटफॉर्मवर रंगाचे डबे घेऊन आणि खूप सारे लहान-मोठे ब्रश घेऊन उभ्या असलेल्या एक बाई त्याला दिसल्या. सूरीने जेव्हा विचारलं, तेव्हा त्याला कळलं की, त्या बाई एक चित्रकार आहेत आणि त्यांचे मित्र-मैत्रिणी मिळून ही वस्ती त्या भित्तिचित्रांनी रंगवणार आहेत. भित्तिचित्र? त्याने पहिल्यांदाच ऐकलं होतं. त्यांनी मग सूरीला समजावून सांगितलं की, भित्तिचित्र म्हणजे भिंतीवर काढलेली मोठी-मोठी चित्र. या इमारतींच्या भिंतीवर ते चित्र काढणार होते आणि या भिंतींना रंगीबेरंगी करून टाकणार होते! म्हणजे खुलं प्रदर्शनच म्हणा ना चित्रांचं!.प्रदर्शन?सूरीला, शहरातल्या वस्तू संग्रहालयात त्याच्या वर्गाची सहल गेली होती, त्या वेळी तिथे बघितलेली चित्रं आठवली. आता आपल्या इमारतींवरही चित्रे असणार या कल्पनेने तो खूश झाला. आता रोज शाळेतून घरी येताना तो उत्सुक असायचा - चित्रांचं काम कुठवर आलं असेल बरं, हे बघायला!.हळूहळू एक एक भिंत पांढऱ्या रंगाने रंगवलेली त्याला दिसू लागली. त्या बाईंसोबत फ्रान्स, इटली, स्पेन, ऑस्ट्रेलिया, इंग्लंडहून आलेले काही चित्रकारसुद्धा होते. काही जण भारतातल्याच इतर शहरातून आलेले होते. प्रत्येकाने एक एक भिंत वाटून घेतली होती. जसे जसे दिवस जात होते तसं तसं त्या सगळ्या भिंतींवर रेषा, आडवे-उभे पट्टे, वेगवेगळे आकार, आकृत्या, कुठे समुद्र, कुठे चेहरा असे उमटू लागले आणि ती चित्रे जिवंत वाटू लागली. भिंती सजीव भासू लागल्या. एक दिवस सूरीने न राहवून त्या बाईंना विचारलं की, त्यानेही एखादी भिंत रंगवली तर चालेल का? त्यांनी आनंदाने त्याला परवानगी दिली. .पण रोज छोट्याशा वहीमध्ये चित्र काढणाऱ्या सूरीला हे कळेना की, आता एवढ्या मोठ्या भिंतीवर चित्र कढायला सुरुवात करायची कशी आणि कुठून! त्या बाईंनी त्याला मदत करायची ठरवलं आणि त्याला शिकवायला सुरुवात केली. फक्त त्यालाच नाही तर त्याच्या मित्र-मैत्रिणींनासुद्धा! रोज शाळा सुटल्यावर तो आणि त्याचे मित्र त्या चित्रकार बाईंबरोबर वेळ घालवायचे. रंगाशी खेळायला, मोठी चित्र रंगवायला शिकायचे. आठवड्याभरात प्रत्येकाने आपापल्या जगण्यातलं, अनुभवातलं काही तरी ओतून आपआपलं भित्तिचित्र तयार केलं. सूरी त्या अनुभवाने अक्षरशः थरारून गेला होता. वस्तीमध्ये १५ इमारतींवर भित्तिचित्रे होती आणि शहराच्या दुसऱ्या कोणत्याही भागात अशी रंगीत इमारतीची वस्ती नव्हती. हळूहळू लोक तिथे चित्र बघायला म्हणून येऊ लागले, त्यांचे फोटोज काढू लागले, चित्रांसमोर सेल्फीजसुद्धा घेऊ लागले. एका चित्रासमोर उभं राहून सूरीनेसुद्धा फोटोसाठी छान पोज दिली..पुस्तकातली ही भित्तिचित्रे आणि एकूणच सगळी सुरेख चित्रे काढलीयत अँथनी गुरुझ यांनी. ही कथा श्यामला षणमुगसुंदरम यांची असून, याचा मराठी अनुवाद आश्लेषा गोरे यांनी केला आहे. हे पुस्तक तुलिका प्रकाशनाने प्रकाशित केलं आहे.एका सोमवारी सूरी शाळेत गेला, तेव्हा त्याच्यासाठी एक सरप्राइज त्याची वाट बघत होतं. त्याच्या शिक्षकांनी सूरीचा फोटो आलेलं वर्तमानपत्र त्याने सगळ्यांना दाखवायला आणलं होतं. पण हे सगळं नक्की झालं कसं? मग सूरीने आपली चित्रकारांची भेट कशी झाली? भिंती रंगवायला कशा शिकलो? हे त्या सगळ्यांना सांगितलं. त्यांच्यापैकी कोणीच आधी असं काही केलेलं नव्हतं!.Premium|Court Story : अल्पवयीन मुलीशी शरीरसंबंध..पोक्सो कायदा आणि कोर्टरूम नंबर ४०..! नेमकं काय घडलं..? .आज काल सूरीचा चेहरा नेहमी आनंदी असतो. आताही त्याची वस्ती तीच होती, पण आता त्याच्या अवती-भवतीच्या वातावरणात सगळीकडे रंग होते. त्याला वाटलं न जाणो हा रंगांचा पाऊस अजून एखादी जादू घडवून आणू शकेल! कदाचित ही जागा स्वच्छ आणि सुरक्षितसुद्धा होईल!चित्रांची केवढी ही ताकद! कलेत असतेच अशी शक्ती! चांगला ‘बदल’ घडवून आणण्याची! पण आपण मात्र कलेला केवळ मनोरंजनाशी जोडतो आणि तिच्या असण्याचा अर्थ अगदीच संकुचित करून ठेवतो, नाही का?.सकाळ+ चे सदस्य व्हा ब्रेक घ्या, डोकं चालवा, कोडे सोडवा!शॉपिंगसाठी 'सकाळ प्राईम डील्स'च्या भन्नाट ऑफर्स पाहण्यासाठी क्लिक करा.Read latest Marathi news, Watch Live Streaming on Esakal and Maharashtra News. Breaking news from India, Pune, Mumbai. Get the Politics, Entertainment, Sports, Lifestyle, Jobs, and Education updates, मराठी ताज्या बातम्या, मराठी ब्रेकिंग न्यूज, मराठी ताज्या घडामोडी. And Live taja batmya on Esakal Mobile App. Download the Esakal Marathi news Channel app for Android and IOS.

रंगवेड्या सूरीची अनोखी प्रार्थना

Related Stories