नोकरी गेली, पत्नीनेही फिरवली पाठ, अखेर परक्‍यांनी दिला आधार, वाचा ज्येष्ठांची कथा 

 पवनी (जि. भंडारा) : "जगी ज्यास कोणी नाही त्यास देव आहे, निराधार आधाराचा तोच भार साहे' म्हणतात ते काही खोटे नाही. असेच ईश्वराचे देवदूत म्हणून पवनी येथील ग्रामीण रुग्णालयातील कोविड योद्धे काम करीत असल्याचे चित्र सध्या पहायला मिळत आहे. कोरोनाग्रस्तांची सेवा करण्यासोबतच समाजकार्यची भावनासुद्धा त्यांच्यात दिसून येते. निराधार असलेल्या 81 वर्षीय आजोबांसाठी हे कोवीड योद्धे लॉकडाऊनच्या काळात आधार बनले आहेत. आजच्या युगातही त्यांच्यातील माणुसकीचा झरा अखंड व अविरत वाहत आहे. त्याचे झाले असे... 

गेल्या दोन महिन्यांपासून अड्याळ 81 वर्षीय आजोबांना पवनीतील ग्रामीण रुग्णालयात आश्रय मिळाला आहे. तेथील कर्मचाऱ्यांकडून मिळणारी आपुलकी व जिव्हाळ्याने ते सर्वांसाठी आजोबा बनले आहेत. यापूर्वी येथील दुर्गा नामक परिचारिकने एका मनोरुग्ण महिलेला नवीन कपडे परिधान करून तिच्यावर उपचार केले होते. अड्याळ येथील मूळ रहिवासी मोतीराम मुरारी रामटेके यांनी आपल्या आयुष्यात अनेक चढ-उताराचे प्रसंग पाहिले. हलाखीच्या परिस्थितीत मोतीराम यांनी सातवीपर्यंत शिक्षध घेतले. 18 वर्षांचे असताना 1058 मध्ये त्यांची पोलिसांत निवड झाली. प्रशिक्षणानंतर त्यांना चंद्रपूर जिल्ह्यातील भिसी येथे नियुक्‍ती देण्यात आली. नंतर गडचिरोली जिल्ह्यातील सिरोंचा येथे बदली झाली. नंतरच्या काळात वाकेशवर येथील मुलीशी ते विवाहबंधनात अडकले. परंतु नियतीला काही वेगळेच मान्य होते. 

हेही वाचा - पत्नीने पतीच्या प्रेयसीच्या वेण्या पकडून केली धुलाई; पर्समध्ये होत्या आक्षेपार्ह वस्तू...
 

सिरोंचा येथे नोकरीदरम्यान त्यांची प्रकृती खालावली. ते निममित नोकरी करू शकत नव्हते. अखेर 1966 मध्ये त्यांना नोकरीतून काढण्यात आले. हा धक्‍का त्यांना सहन झाला नाही. त्यांचे मानसिक आरोग्य बिघडले. पत्नीनेही अर्ध्यावर डाव सोडत माहेर गाठले. नोकरी गेली, पत्नी गेली. कुटुंबातील सदस्यांनी त्यांना आधार दिला नाही. अखेर त्यांनी निराश होऊन स्वतःला सांभाळत स्वतःचा उपचार करून धार्मिक मार्ग निवडला. देवाची गाणी गात देवदर्शनाचा आरंभ त्यांनी सुरू केला. तरुण वयातच गायमुख, चांदपूर, साखळी, अमरावती, मोर्शी, गिरड, रामदेगी इत्यादी ठिकाणी या मंदिरात राहून सेवा केली. धार्मिक स्थळी मिळणारे जेवण आणि दानातून त्यांचा उदरनिर्वाह सुरू होता. आयुष्य असेच निघत असताना त्यांना पुन्हा कठीण प्रसंगांना सामोरे जावे लागले... 

मार्च महिन्यात संपूर्ण देशात लॉकडाऊन झाले. त्यामुळे धार्मिक स्थळ बंद झाले. तुमसर येथील चांदपूर मंदिरात वास्तव्यास असलेले मोतीराम यांना दोनवेळचे जेवण मिळणे कठीण. गावागावात भिक्षा मागण्याची वेळ आली. परंतु कोरोनाच्या धास्तीने तीही कुणी देत नव्हते. पोलिसांनी त्यांना तुमसर येथील उपजिल्हा रुग्णालयात दाखल केले. काही दिवसांनी त्यांना अड्याळ येथे पाठविण्यात आले. मात्र अड्याळ पोलिसांनी ग्रामीण रुग्णालयात नेले व कुटुंबीयांना सूचना केली. परंतु कुटुंबातील कुणी फिरकलेसुद्धा नाही. पुन्हा अड्याळ येथे पाठविण्यात आले. ग्रामीण रुग्णालयातील अधिकाऱ्यांनी कोविड केअर सेंटरला पाठविले. परंतु, 

रेड झोनमधून असल्याने त्यांना ठेवायचे कसे हा प्रश्‍न होता. परंतु लॉकडाऊनमध्ये जाणार कुठे, असाही प्रश्‍न होता. वृद्धाला मदत करायचीच, या भावनेतून शाहीद अली यांनी वैद्यकीय अधीक्षक गुरुचण नंदागवळी, डॉ. धनंजय गभने व डॉ. संगीता देशमुख यांच्याशी चर्चा करून त्यांना आपण ग्रामीण रुग्णालयात ठेवू व त्यांच्या जेवणाची व्यवस्था करण्याचे ठरवले. त्यांना कोवीड सेंटरमधून रुग्णालयता आणले. येथेच खऱ्या अर्थाने त्यांना कुटुंब मिळाले. कक्षसेवक माधुरी वाघमारे त्यांची निस्वार्थ सेवा करीत आहेत. आजोबांसोबत इतर कर्मचारी व डॉक्‍टरांची गट्टी जमली आहे. 

 
सख्ख्या नात्यांहून अधिक प्रेम मिळाले 
ज्यावेळी हलखालीचे दिवस होते तेव्हा सर्वांनी पाठ फिरविली. या संकटात कुटुंबाकडे गेलो तर त्यांनीही दूर लोटले. मात्र रुग्णालयात सख्ख्या नात्यांपेक्षा अधिक प्रेम मिळाले. कोरोनाचे संकट गेले की मी चंद्रपूर जिल्ह्यातील रामदेगी येथे उर्वरित आयुष्य काढणार आहे. 
मोतीराम रामटेके 

 
सारेच घेतात काळजी 
तपासणीसाठी गेलो असता आजारी आणि वयोवृद्ध यांना का ठेवण्यात आले, याची माहिती घेतल्यानंतर शाहीद अली यांनी आपण यांना या संकटात आधार देऊ असे सांगितले. मदतीच्या भावनेतून आम्ही त्यांची व्यवस्था ग्रामीण रुग्णालयात केली. त्यांच्यावर उपचार तसेच सेवा इतर कर्मचारी आणि सारेच करतात. आज ते सदृढ आहेत. 
डॉ. गुरुचण नंदागवळी