हातामध्ये घेऊनि चाबूक, वीर जाहला मोहीमशीर

आक्रमणाचा थोर पवित्रा, मुळी न त्याला उरला धीर

खबरदार जर टाच मारुनी पुढे जाल तर राखा याद

बचो बचमजी, किरीट आया, त्याच्या पुढती सारे बाद

ईडी त्याच्या ताब्यात

शक्ती गनिमीकाव्यात

विष झोंबते चाव्यात

माथ्यावरती किरीट शोभे, कमळदळांची माळ गळां

गोफण फिरवीत आला आला, खुर्चीवाले पळा पळा!

बघून घेईन एकेकाला, म्हणे वीर तो फुशारुनी

ऐन्यामध्ये बघुनि स्वत:ला खुशीत येई मनोमनी

मेरे जैसा कोई नहीं

मेरा कहना सही सही

हातावरती द्याच दही

मरतुकडा पण अबलख घोडा, स्वार दौडतो चौखूर

पवनचक्कीला राक्षस मानुनि चालवितो अन तलवार

परिकथेतील डॉन किओते हाच लोकहो, हाच खरा

हात बांधुनि निमुटपणाने सरदाराचे पाय धरा!

हा घ्या फटका ईडीचा

दुसरा हा धरसोडीचा

किंवा फोडाफोडीचा

म्हणे वीर तो, वीज कडाडे, जणू केसरी गर्जतसे

हलक्यामध्ये घेऊ नका हो, शौर्य नसे हे असेतसे

जणू निघावा बाटलीतला अगिनबाण तो अग्निपथे

अपघाताने नेम चुकोनी आणि घुसावा नको तिथे!

फुटे फटाका पायात

पुढले सारे अज्ञात

जळले ते आतल्याआत

‘‘अन्यायाला फोडिन वाचा, उकरुन काढीन भ्रष्टाचार

भेदुनि टाकीन सारी गगने बदलुनि टाकीन जगदाकार

शेल कंपन्या, हेराफेरी, भव्य बंगले बेनामी

असो काहिही, अथवा नाही-सत्ता तुमची हंगामी’’

रणमर्दाची ही वाणी

तलवारीचे हे पाणी

वीरोचित ती जयगाणी

रणमर्दाच्या मागे मागे सैन्य कोणते उभे असे

काय धुळीचे लोटचि नुसते, बाकी काही दिसे न दिसे

आक्रित झाले, वाघावरती मूषक इतुका गुरगुरतो

तीच गर्जना ऐकून तेव्हा वाघ फुकाचा पिरपिरतो

मी तर आहे एक सीए

मजला कोणी नाही पीए

जीना है तो ऐसे जिए

‘घड्याळा’तले काटे हलले, दारामागे लपला ‘हात’

‘वाघ’ कुरकुरे पिंजऱ्यातला, हल्ली हल्ली पडले दात!

कोण असे हा वीरशिरोमणि, कितना शूर है, हाय दैय्या!

कौतुकमात्रे मांस मूठभर, चढे म्हणे, ‘मी सोमय्या!’