बेटा : (नेहमीच्या उत्साहात एण्ट्री घेत) ढॅण टढॅऽऽण…मम्मा, आयम बॅक!

मम्मामॅडम : (पक्षकार्यासंबंधी कागदपत्रांचं अध्ययन करत) हं!

बेटा : (कपाळाला आठ्या घालत) मी बराच वेळ फोन ट्राय करत होतो! पण हा नंबर टेंपररीली डिसकनेक्टेड आहे, अशी टेप वाजतेय! काय भानगड आहे?

मम्मामॅडम : (स्वत:शीच) पक्षाची कामं वाढत चालली आहेत! राजस्थानात किती डोकेदुखी वाढली आहे, बघतो आहेस ना? एकदा मि. गेहलोत फोन करतात, पाठोपाठ सचिन पायलटचा फोन येतो, असं दिवसभर चालू आहे! शेवटी मी फोन काढून ठेवला!!

बेटा : (चुटकी वाजवत) तरीच!

मम्मामॅडम : (कागदपत्रं बाजूला ठेवून) आता पुढे काय करायचं ठरवलं आहेस, बेटा?

बेटा : (निरागसपणाने) काही नाही! जेवून झोपणार थोडा वेळ!

मम्मामॅडम : (प्रयासाने संयम ठेवत) आय मीन…काल नितीशजी भेटून गेले ना? काय म्हणत होते?

बेटा : (उजळलेल्या चेहऱ्याने) ग्रेट माणूस आहे! मला म्हणाले, ‘‘तुम्हीच देशाचं भवितव्य घडवू शकता!’’

मम्मामॅडम : (उत्सुकतेने) मग? तू काय म्हणालास?

बेटा : (खांदे उडवत) मी म्हटलं, ‘‘आय नो!हेच तर मी गेली पंधरा वर्षं लोकांना पटवून देतोय!!’’

मम्मामॅडम : (चिंतायुक्त सुरात) देशाचं भवितव्य सुरक्षित राखायचं असेल, तर आधी आपण सर्वांनी एकत्र यायला हवं, हे तू त्यांना सांगितलंस का?

बेटा : (किंचित विचार करत) अगदी अस्संच नाही, पण जवळपास तसंच सांगितलं! मी म्हणालो, ‘तुम्ही सगळे आधी एकत्र या, मी आहेच!’

मम्मामॅडम : (अधीरतेनं) मग ते काय म्हणाले?

बेटा : (हाताची घडी घालत) ते म्हणाले, ‘‘लो कर्लो बात! मैं वही बताने आया था, आपने मेरे मूंह की बात छीन ली! तुम्ही सगळे एकत्र या, मी आहेच’ असंच मीही सांगतोय!’’

मम्मामॅडम : (घुश्शात) सगळे एकजुटीच्या गप्पा करतात, पण स्वत:ला बाजूला ठेवून! परवा ममतादिदींचाही कोलकात्याहून फोन आला होता, म्हणतात कशा, ‘तुम ॲकजूट कोरो, आमी आछी!’’ आता काय करायचं?

बेटा : (विचारात पडून) परवा ते मुंबईचे मि. राऊत येऊन गेले, तेसुध्दा म्हणत होते, ‘‘एकजूट महत्त्वाची! आपण सगळे एकत्र येऊ, आमचे बांदऱ्याचे साहेब नेतृत्त्व करतील! एक ना एक दिवस दिल्लीत मराठी माणूस पंतप्रधानपदी बसवण्याचं वचन दिलंय म्हणाले! अब क्या होगा मम्मा?

मम्मामॅडम : (धोरणीपणाने) आधी आपण सगळे एकत्र येऊ, मग बघू एकेकाच्या स्वप्नाचं! डझनभर माणसांनी पंतप्रधानपदाची स्वप्न बघून काय उपयोग? त्या खुर्चीवर एका वेळी एकच माणूस बसू शकतो! (कौतुकानं) आणि तो म्हणजेऽऽ…ओळखा पाहू ?

बेटा : (निरागसपणे) मी ना?

मम्मामॅडम : (स्वप्नातून वास्तवात येत) अभी दिल्ली बहुत दूर है! बराच पल्ला मारायचा आहे! आधी एकजूट करु, मग पुढचं पुढे!!

बेटा : (अविश्वासाने) सगळे विरोधक माझ्या नेतृत्त्वाखाली एकत्र येतील, असं मला तरी वाटत नाही! पण एकीला बाधा येणारी भाषणं करायची नाहीत, असं मी ठरवलंय! बघू तरी एकजूट होते का ते!!

मम्मामॅडम : (त्वेषाने) तुझं नेतृत्त्व त्यांना स्वीकारावंच लागेल! त्यासाठी जालीम उपाय करावा लागणार आहे! पण नेमकं काय करायचं, हे कळत नाही...

बेटा : (चुटकी वाजवत) आयडिया! मी पुन्हा एकदा ‘नफरत छोडो, विरोधक जोडो’ अशी यात्रा काढू का? सगळे आपोआप सामील होतील! कशी आहे आयडिया?