सदू : (फोन फिरवत अदबीने) दादूरायाऽऽ...!

दादू : (आत्मबळाच्या जोशात) बोला! जय महाराष्ट्र!

सदू : (हळूवारपणे) माझा आवाज नाही का ओळखलास, दादूराया!

दादू : (कणखरपणे) ओळखला! काय काम काढलं?

सदू : (आणखी हळूवारपणे) तब्बेत सांभाळ! मास्क लाव, हात धू आणि अंतर पाळ!

दादू : (सावध होत) हा काय चावटपणा आहे, सद्या?

सदू : (नाराज होत) प्रेमानं बोलणाऱ्या माणसाला चावट म्हणतात का तुमच्यात? कधी नव्हे ते स्वत: फोन करुन मी तुझ्याशी प्रेमानं बोलतोय! आम्ही काय दरवेळी ‘खळ्ळ खटॅक’चीच भाषा करायची का?

दादू : (गडबडून) हे बघ, शिळोप्याच्या गप्पा मारायला माझ्याकडे फुर्सत नाही!

सदू : (खोचकपणाने) मग? नवी मुंबईच्या विमानतळाचं नाव काय देणार आहात?

दादू : (दातओठ खात) आम्ही लाख देऊ नाव, आणि तुम्ही कोलदांडा घाला!! हे विघातक राजकारण आहे, विघातक!

सदू : (खुलासा करत) मी एवढंच म्हणालो की, नवी मुंबईचा विमानतळ हा मुंबईच्या विमानतळाचा फक्त विस्तार आहे! नाव बदलण्याचा प्रश्न येतोच कुठे?

दादू : (चिडून) हो का? मग तुम्ही नवा पक्ष काढला तेव्हा का नवनिर्माण सेना असं नवीन ठेवलंत! जुन्या पक्षाचाच विस्तार होता ना तुमचा? मग? बोल, बोल, आता बोल ना!!

सदू : (सर्द होत) ...हल्ली तुझं आत्मबळ सॉलिड वाढलंय हं दादूराया! वाटलं नव्हतं, एवढा टणक निघशील!!

दादू : (मूठ उगारत) मी पहिल्यापासूनच टणक आहे! शेर को कभी घास खाते देखा हय क्या?

सदू : (टोमणा मारत) नाही! पण हमने शेरकू बटाटावडा खाते देखा है!!

दादू : (चिडून) सद्याऽऽ...!

सदू : (प्रेमाने) रागावू नकोस रे! गंमत केली!!

दादू : (कर्तव्यकठोरपणाने) महाराष्ट्राच्या हितासाठी मी कुणाशीही वाईटपणा घ्यायला तयार आहे!

सदू : (सद्गदित होत) माझ्याशीही?

दादू : (किंचितही न डगमगता) माझा महाराष्ट्र, माझं कुटुंब! माझं कुटुंब, माझी जबाबदारी!

सदू : (हतबुद्ध होत) क्येवढा वाढलाय तुझा कान्फिडन्स! माय गॉड!! एकदम खटक्यावर बोट...!

दादू : (मोठ्या आत्मविश्वासाने) अलबत! सदूराया, एक गोष्ट नेहमी लक्षात ठेव! आत्मविश्वास म्हंजे आत्मबळ आणि आत्मबळ म्हंजे स्वबळ! काय कळलं?

सदू : (खालच्या आवाजात) गेल्या आठवड्यात दिल्लीला जाऊन मोदीजींची बंद खोलीत भेट घेऊन आलास, तेव्हापासून वाढलंय तुझं हे आत्मबळ! कळतंय आम्हाला!!

दादू : (शहाजोगपणे) माझा कारभार, माझं आत्मबळ!

सदू : (आणखी खालच्या आवाजात) हल्ली ‘सिल्वर ओक’च्या काकांशी नाही जमत वाटतं मेतकूट! थेट त्यांच्या निर्णयाला स्थगिती दिलीस! मानला तुला!!

दादू : (साळसूदपणे) मी? छे... कुठल्या?

सदू : (आणखी खोलात शिरत...) ‘म्हाडा’च्या सदनिकांचं प्रकरण रे! किल्ल्या वाटपाचे फोटो छापून आले होते की रे!विसरलास?

दादू : (प्रकाश पडल्यागत) हां हां, ते म्हणतोस! छे, छे, स्थगिती-बिगिती काही नाही! तांत्रिक बाब आहे ती! होईल सगळं नीट!

सदू : (ठामपणाने) त्यांच्या कामगिरीमुळे तुम्हांला हे दिवस दिसताहेत, हे विसरु नका, म्हंजे झालं!!...बाय द वे, या आत्मबळासाठी नेमकं काय करायचं असतं रे?

दादू : (चतुरपणाने) दिल्लीला जाऊन ये नुसता! सगळं आपोआप होतंय! जय महाराष्ट्र!!