बालक-पालक - शिवराज गोर्ले, प्रेरक साहित्य लेखक
विज्ञान विषयाचा कवितेशी तसा सहसा संबंध नसतो. तरीही विज्ञान मुलांना शिकवताना विज्ञानाचे छोटे खेळ, प्रयोग, गाणी यांचा उपयोग होतो.

आपल्याकडे अजूनही खूप अंधश्रद्धा आहेत. त्या दूर करून बालवयापासूनच वैज्ञानिक दृष्टिकोन रुजायला हवा! सृजन आनंद विद्यालयात नागपंचमीचा मुहूर्त साधून मुलांना अंधश्रद्धांवर बोलतं केलं गेलं. त्यांना छेद देणारी शास्त्रीय कारणं सांगितली गेली. बिनविषारी साप घेऊन निसर्गमित्र शाळेत आले. मुलांनीही साप हाताळले. सापावरचे गाणेही गायले गेले. 

असे कसे बाई साप, पाहिल्याबरोबर घाबरगुंडी उडते आपोआप ।। ध्रु.।। 
नाहीत कान नाहीत पाय, तरीही सळसळ पुढेच जाय 
वेग यांचा पाहून, लागते आम्हालाच धाप ।।१।। 
रंग यांचे वेगवेगळे, माशावानी असती खवले 
कात टाकिती केवढी मोठ्ठी, बाप रे बाप ।।२।। 
निघून जाईल सरसर सरसर जिवाचाहा 
आपुला मैतर, निसर्गाचा तोल राखतो 
लावू नका हो चाऽप ।।३।। 
केवळ मागच्या पिढीनं केलेल्या गोष्टीच आपण करत राहणार का? काळानुसार, नव्या शोधांनुसार आपल्यात बदल घडायला हवेत ना? त्यासाठी हे गाणे 
अस्संच होत आलंय, तस्संच होणार 
म्हणून का तुम्ही, गप्प राहणार? 
तिसरंच यातून का नाही घडणार 
विचार करा ना याचा थोडा 
सोडा, सोडा, अंधश्रद्धा सोडा 
विज्ञानाने माणूस जोडा ।। 
मुलं आनंदानंच वाढायला हवीत, आनंदानंच शिकायला हवीत, आनंदानंच सुजाण व्हायला हवीत. त्यांचं हे वाढणं, शिकणं अधिक सहन व अर्थपूर्ण व्हावं म्हणून रचलेली ही गाणी. काव्य म्हणून ती दर्जेदार नसतील... तशी अपेक्षाही नाही. मुलांना नित्य, नवी नागणी गायला मिळावीत, ती सर्जक व्हावीत, त्यांची भाषा समृद्ध व्हावी. त्यांना सर्वच विषयांची गोडी लागावी. मुख्य म्हणजे मुलांचा शिकण्यातला सहभाग वाढावा यासाठी ही सुरेल खटपट!