तळ्याकाठची संध्याकाळ

- गिरीश जाधव, पुणे

माझ्या या उतरत्या वयात मी येतो

संध्याकाळी तळ्याकाठी फिरायला

कधी असते ती माझ्या सोबत

कधी नसतेही

फक्त असतात तिच्या आठवणी

माझ्या मनात घर केलेल्या

मावळतीकडं निघालेल्या सांजेला

मावळून जावं लागतं

आठवणी तळ्याकाठी सोडून

पण तळ मात्र असतं एक तटस्थ साक्षीदार

प्रेमी युगुलांचं...म्हातारपणानं पिचलेल्यांचं...

झाडाच्या पानांचं...काठावरच्या वाळूच्या कणांचं...

मंद-सौम्य पिवळसर रंगाच्या त्या मावळत्या सूर्याचं

पाण्याच्या संथ चमचम कायेचं...

कधीकाळच्या तुझ्या गोड हसण्याचंही

या साऱ्यासाऱ्याचं तळं असतं साक्षीदार

आता

मरणाच्या दारात

तूही उभी

मीही उभा

दोघांच्याही आयुष्याची संध्याकाळ

आता जवळ आलीय...

आपणही कधी मावळून जाऊ हे

आपलं आपल्यालाही नाही समजणार

तळ आपली वाट

आपल्यानंतरही पाहील

आपण मात्र असणार नाही!