सुनंदा डबीर

ही १९७८ ची गोष्ट. आमचे नुकतच लग्न झाले अन नांदेडला आमचा राजांराणीचा संसार सुरु होता. त्यामुळे त्यामुळे काय करायचे काय खायचे, सगळं आनंदी होता. त्यावेळी मी एकवीस वर्षांची होते. रोज बँकेचे काम संपले की, सगळे मित्र त्यांच्या बायका एकाच्या घरी जमायचो. कधी फिरायला जाणे तर कधी नुसतेच भटकणे असायचे.

यांच्या मित्रांनी दुर्वांकुर नाट्य संस्था काढली होती. आम्ही प्रॅक्टिस पाहायला जायचो. कामगार कल्याण केंद्रातर्फे एकांकिका स्पर्धेसाठी या लोकांची तयारी चालू होती. प्रयोग चार दिवसांवर आला. नाटकातील हिरोईनला वैयक्तिक अडचणीमुळे नाटक सोडावे लागले. त्यामुळे आता स्पर्धा सोडावी लागणार होती. अचानक माझ्या मैत्रिणीच्या डोक्यात कल्पना आली. तिने आमच्या यांना विनंती केली, मायाला ( माझे टोपण नाव) काम करू द्या.

ती नक्कीच छान करेल. आम्ही दोघेच घरी असल्यामुळे यांनी हो म्हटले. रोज प्रॅक्टिसला रात्री जायचो. जागरणामुळे यांची चिडचिड होत होती. ते मला, एकटीच जा म्हणायचे. मला बँकेत काम असते. तू बुटकीच आहेस. स्टेजवर दिसणार नाही. मीच पहिल्या ओळीत बसून टॉमॅटो अंडे फेकीन किंवा लोक फेकतील, असे म्हणत त्यांनी मला रडकुंडीस आणले. पण त्यातही प्रेम होतेच. प्रयोगाच्या दिवशी मात्र त्यांनी खूप छान साथ दिली. प्रयोग संपला आणि लाईट बंद झाले. अंधारात मी पडणार होते, पण हे तिथ उभे होते. त्यांनी मला सावरले व मी वाचले.

ती एकांकिका होती. मुख्य पात्राची भूमिका माझी होती. आमच्या एकांकिकेला दुसरे बक्षीस मिळाले. मला उत्तम अभिनयाबद्दल पारितोषिक मिळाले. तेही नृत्यादिग्दर्शक श्री पुरुषोत्तम दऱवेकरांच्या यांच्या हस्ते. प्रमुख पाहुणे श्री नरहर कुरुंदकर होते. बक्षीस मिळणार हे कळल्यावर यांनी मला आधी येऊन सांगितले. नीट हळू स्टेजवर जा, पडू नकोस. जोडीदार म्हणून त्यांनी माझ्या सर्व इच्छा पूर्ण केल्या. कधीही रागावले नाही. चेष्टा भरपूर करायचे. पण कधी चुकले तरी समजून घ्यायचे. कटुंबात भावडांची जबाबदारी सांभाळून संसार केला.

पण मला कधी कमी पडू दिले नाही. माझ्या मोकळ्या वागण्यावरून कधी संशय घेतला नाही. सार काही घरासाठी केल. स्वतःचा कधी विचार केला नाही. ते शून्यातून वर आले. खूप नाव कमावले. सगळी नाती चोख निभावली. आता याही वयात मी जेव्हा जेव्हा कार्यक्रमात भाग घेते, तेव्हा यांचा खूप पाठिंबा असतो. नवीन कल्पना अमलात आणायच्या, कार्यक्रम करताना व्हिडीओ काढायचे. माझै भरभरून कौतुक करायचे.

असा आमचा सुखी संसार सुरू आहे. यांच एक वाक्य सतत असते, आपलं छान चाललंय ना… भले आळीपाळीने आमची दवाखान्याची वारी असेल. पण '' तू तिथे मी'' हे ब्रीद वाक्य म्हणत आम्ही जगत आहोत. हसरी जोडी म्हणून आमचे कौतुक होते.अर्थात आमच्या पाठीशी स्नेही व नातेवाईक यांच्या शुभेच्छा व देवाचा आशीर्वाद आहेच. यशस्वी संसारासाठी तडजोड करावी लागते. हेच आजच्या पिढीला कळले तर बरे होईल.