सूर्यास्तानंतर पेंग्विन दुडक्‍या चालीने किनारा चढून आले व परेडला सुरवात झाली.

ऑस्ट्रेलियाच्या सहलीत मला व माझ्या मैत्रिणींना सर्वांत जास्त आवडली ती पेंग्विन परेड. मेलबर्नपासून दोन तासांच्या रस्त्यावर फिलीप आयलंड आहे. बीचवर पोचला तेव्हा असे कळले, की पेंग्विन येण्याची वेळ पावणेसात अशी आहे. समुद्रकिनारी जायला रस्ता व त्याच्या दुतर्फा जवळ-जवळ सहा फूट उंचीचे जाळीदार लाकडी कुंपण बांधलेले आहे. चालत जाऊन सर्वजण पायऱ्यांवर आपापल्या जागा घेऊन शांत बसलो. नाहीतर पेंग्विन घाबरतात. दिवेदेखील मंद होते. सूर्यास्त झाला तसे किनाऱ्यावर असणारे; पेंग्विनना घाबरवणारे पक्षी कमी झाले, पण झिमझिम पाऊस सुरू झाला आणि थंडी आणखीच वाढली. उजव्या हाताला दूरवर दहा-बारा पेंग्विनची टोळी दिसली; पण ती घाबरून लगेच पाण्यात परतली. वाटले, आज पेंग्विनचा मूड नाही की काय?

नंतर डाव्या बाजूला समोरून वेगळा आठ-दहा पेंग्विनचा गट आला. त्यांच्यातलाच एक जरासा मोठा पेंग्विन चढ चढत पार आमच्या डाव्या हाताला दहा फुटांवर आला. हा त्यांचा म्होरक्‍या. त्याने मान इकडे-तिकडे फिरवून परिस्थितीचा अंदाज घेतला व मागच्यांना सर्व काही खुशाल असल्याचे कळवले. आता दोन्ही बाजूंनी पेंग्विनचे गट त्यांच्या दुडक्‍या चालीने वर चढू लागले व परेडला सुरवात झाली. एक ते दीड फुटाचे पेंग्विन पक्ष्यांचे कित्येक गट वर येतच राहिले. हे हुशार व गोंडस पक्षी ऐटीत चालताना मधेमधे थांबून आपल्याला काही धोका तर नाही ना हे पाहत होते. फारच मनमोहक दृश्‍य होते ते. त्यांची चाल बघून दहा-बारा महिन्यांच्या नुकतेच चालायला लागलेल्या लहान मुलाची आठवण येत होती. चढावरून वर आले की त्यांची घरे आहेत. तिथे ते रोज सूर्यास्तानंतर येतात व सूर्योदयापूर्वी परत समुद्रात जातात. कुंपणाच्या आत आम्ही प्रेक्षक व पलीकडे हे लुटुलुटू चालणारे पक्षी असे कितीतरी वेळ आम्ही आवाज न करता पाहतच राहिलो. पेंग्विन म्हणजे निरबुद्ध ठोंब्या हा माझा समज बदलून मी त्यांच्या अक्षरशः प्रेमात पडले.