बालक-पालक

"मला गणित अजिबात जमत नाही,' असं जेव्हा मुलगा जाहीर करतो तेव्हा बहुसंख्य पालकांना ते अजिबात पटत नाही. हलकासा धसका किंवा धक्काच. त्यांचंही बरोबरच असतं. "गणित' तसं महत्त्वाचं असतंच.

अनेक अभ्यासक्रमांसाठी ते अनिवार्य असतं, पण तो पुढचा विचार सोडला, तरी शाळेत तर गणित टाळता येत नाही. ते "अजिबात जमलं नाही,' तर कसं चालंल? बहुतेक पालक अशा वेळी "गणित येणं कसं आवश्‍यक आहे,' याच्यावर अगदी मुद्देसूद लेक्‍चर देऊ लागतात. काहीजण त्याचं गणित कसं सुधारता येईल, असा विचार करू लागतात. "क्‍लास लावण्या'च्या पर्यायाचाही विचार होतो. हे सगळं योग्यच असतं...पण ते नंतर! प्रथम "आपल्याला गणित अजिबात जमत नाही,' या विचारामुळं मुलाची जी मनःस्थिती झाली आहे, तिची दखल घेणं गरजेचं असतं. "तुला काय वाटतंय ते राहू दे, गणित सुधारायचं कसं ते बघू' हा सडेतोड दृष्टिकोन उपयोगाचा नसतो. थोडं त्याला समजून घ्या, त्याला बोलतं करा.

"हं...गणित जरा अवघडच विषय असतो...निदान तसा वाटतो तरी', "काहींना गणित जड जातं खरं... ऍक्‍च्युअली बऱ्याच जणांना,' असं बोलल्यामुळं संवाद सुरू होतो. मुख्य म्हणजे "आपल्याला गणित हा विषय अवघड जातो, हा काही आपला गुन्हा नव्हे.' अशा विचारानं मुलगा थोडा शांत होतो, आश्‍वस्त होतो. "गणितात कमी गुण मिळाले तर आईबाबा काय म्हणतील,' याविषयीची त्याची धास्ती कमी होते. मग "एकदा रीत समजून घेतली, की गणितं पटापट सुटतात. प्रॅक्‍टिस केली तर गणित जमू शकतं. तू जितकी गणितं सोडवशील, तितकं तुला सोपं जाईल. मी करेन तुला मदत,' असा "सल्ला' दिला तर तो "ऐकला' जातो. "खरं तर गणित सोपं करून शिकवण्याचंही तंत्र आहे. आपण त्याची माहिती मिळवू या,' हा दिलासा तर सर्वांत उत्तम.

तात्पर्य : प्रतिक्रिया किंवा सल्ला देण्यापूर्वी मुलाची मनःस्थिती समजून घ्या.