हडपसरच्या गाडीतळाजवळ एका मित्राची वाट पाहत थांबलो होतो. कोरोनाच्या भीतीमुळं रस्ते तसे सामसुम होते. कुणीही घराबाहेर नव्हतंच. मीही मास्क लावूनच तिथं आलो होतो. तितक्‍यात सात आठ वर्षांचा एक पोऱ्या जवळ आला आणि त्यानं हात समोर केला. मी अवतीभवती पाहिलं. एखाददुसरी गाडी धावत जात होती. कुणीच नव्हतं. 

बातम्या ऐकण्यासाठी डाऊनलोड करा ई-सकाळचे ऍप

मी त्याला म्हणालो, ‘तुला भीती नाय वाटत का रे कोरोनाची? खुशाल तसाच फिरतोय. निदान तोंडाला तरी रुमाल बांध.’ माझ्या या वाक्‍यावर काहीही न बोलता त्यानं उड्डाण पुलाच्या दिशेनं पाहिलं. त्याची पॅंट फाटलेली. ज्याला नीट पॅंट नाही, मी त्याला मी तोंडावर रुमाल बांधायला सांगत होतो. माझं मलाच लाजल्यासारखं झालं. पुन्हा त्यानं माझ्याकडं पाहिलं आणि हात समोर केला. मी खिशात हात घातला. सुट्टे पैसे नव्हते. दहाची नोट होती. पण, ती नोट द्यायचं माझ्या जीवावर आलं. कोरोनामुळं जागतिक मंदी येणार, महागाई वाढणार अशा बातम्या मी पेपरला वाचल्या होत्या. अशावेळी मी याला दहा रुपये देऊन माझ्या घरातली मंदी का वाढवू, असा स्वार्थी विचार मनात आला. त्याचवेळी त्या पोराचं वाईटही वाटत होतं. एवढं लहान लेकरू त्या सामसुम चौकात मला मदत मागत होतं आणि त्या चिमुरड्याला मदत करणारा मी एकटाच होतो. आपण त्याला मदत केली पाहिजे असंही मनात आलं. 

मी त्याला म्हणालो, ‘अरे, पण मी तुला पैशे दिले तरी तू करणार काय त्या पैशांच? हॉटेल तर एकपण उघडं नाही. मग खाणार काय?’ तसं त्यानं चहाच्या टपरीकडं बोट दाखवलं. उड्डाणपुलाच्या कोपऱ्यावर एक चहाची हातगाडी होती. तिथं गिऱ्हाईकं नव्हती. पण, पोटापाण्यासाठी हातगाडीवाल्यानं बहुतेक चालू ठेवलेली. ‘अरे बारक्‍या. त्या टपरीवर जाऊन तू काय चहा पेणार का? एवढा म्हतारा झाला का काय? तिथं तर बिस्कीटपण नाय दिसत. मला माहितीये तुझ्यासारखी बारकी पोरंपण आता गुटखा खायला लागल्यात. तिकडं मुंबईत तर बारकी पोरं सिगारेटीबी ओढत्यात. मला काय यडा समजला का काय तू? मी तुला पैशे नाय देणार. चल निघ.’

तसं त्या पोरांनं तोंडं पाडलं आणि हात जोडत म्हणाला, ‘सायेब द्या ना पैशे. जेवायलाबी मिळत नाय. चाय तरी पाजा. चाय पेलो की चार तास भूक नाय लागत. वाटलं तर तुम्ही त्यांना पैशे द्या, मला नका देऊ मला फक्त चाय पाजा.’

त्याच्या या वाक्‍यावर छाताडातलं काळीज लपकन हाललं. याच्याच वयाचा माझा पोरगा आहे. दुधाचा ग्लास घेऊन मी घरभर त्याच्यामागं पंधरा मिनिटं पळत असतो. पण, तो दूध प्यायला नकार देतो आणि त्याच्याच वयाचा हा पोरगा चहा पाजा म्हणत होता. कारण चहा पिल्यावर चार तास भूक लागत नाही. कोरोनानं किती वेदना होतात माहिती नाही, पण अशा अनुभवानंतर होणारी वेदना भयानक असते. ती चिरकाल सहन करावीच लागते.