‘मी लेखक आहे. आजवर सहा कादंबऱ्या लिहिल्यात. त्यातल्या एका कादंबरीला राज्य शासनाचा पुरस्कारपण भेटलाय.’

ताज्या बातम्यांसाठी डाऊनलोड करा ई-सकाळचे ऍप 

‘नाय नाय ते सगळं ठीकहे. पण, जॉबबीब काय करता का नाय? म्हणजे पोटापाण्यासाठी काय करतावं?’ उसाच्या रसाचा ग्लास माझ्या हातात देत धोतरवाल्या म्हाताऱ्यानं असा प्रश्‍न विचारला, तसा मी शांत झालो. थंडगार रसाचा घोट घशात ओतला आणि म्हणालो, ‘अहो बाबा, म्हणजे मी पुस्तकं लिहितो. तुम्हाला वाटतं ना, तुमच्या नातवंडांनी लिहिलं-वाचलं पाहिजे, मोठा माणूस झालं पाहिजे? मग, त्यांनी वाचली पाहिजेत अशी पुस्तकं मी लिहितो. त्याला कादंबऱ्या म्हणतात. त्यातून माणूस सुधारतो. समाज सुधारतो.’

‘किती माणसं सुधरवली तुम्ही आजवर?’ म्हाताऱ्याच्या प्रश्‍नानं रसातला बर्फ नरड्यातच अडकला. आपण उगीच या माणसासमोर डोकं आपटतोय, असं वाटू लागलं. तसा तो म्हणाला, ‘तुम्हाला राज्य सरकारचं बक्षीस मिळालं होतं का?’ त्याच्या या प्रश्‍नावर थोडा जीवात जीव आला. कॉलर टाइट झाल्यासारखी वाटली. रुबाबात डोळ्यावरचा गॉगल काढत होकार दिला. तसा तो म्हणाला, ‘बक्षीस म्हंजी नेमकं काय मिळालं?’ भाव खात, हलकं स्मित करत म्हणालो, ‘अहो, म्हणजे ट्रॉफी मिळाली, सर्टिफिकेट मिळालं आणि पन्नास हजार रुपयेसुद्धा मिळाले.’ तशी मान डुलवत विचार करत तो म्हातारा म्हणाला, ‘मग ती ट्रॉफी कुठंय?’ म्हणालो, ‘घरातल्या शोकेसमध्ये अशी रुबाबात लावलीये.’ ‘आणि ते सर्टिफिकेट?’ म्हताऱ्याच्या या प्रश्‍नावर मी, ‘आहे फाइलमध्ये,’ असं कोरडेपणानं उत्तर दिलं. तसा तो खुर्ची पुढं सरकवत जवळ आला आणि म्हणाला, ‘आणि त्या पन्नास हजार रुपयांचं काय केलं?’ म्हाताऱ्याच्या या प्रश्‍नावर मी थोडा वैतागलो. पण, उत्तर दिलं पाहिजे म्हणून म्हणालो, ‘अहो, लेकराच्या शाळेची फी भरायची होती. त्यात निम्मे पैसे गेले आणि निम्मे आईच्या दवाखान्याला गेले.’ तसे म्हातारेबाबा उठून उभे राहिले आणि मशिनमध्ये ऊस टाकत म्हणाले, ‘लेखकसाहेब, त्यापेक्षा लेकाच्या शाळेत तुमची ट्रॉफी आणि दवाखान्यात सर्टिफिकेट दाखवून बघायचं होतं की. ट्रॉफ्या आणि तुमची कागदं काय कामाची नसत्यात. शेवटी तुमच्या लेकराला शिकवण्यासाठी आणि आईच्या दवाखान्यासाठी पैसा कामी आला.

म्हणून म्हणालो पोटापाण्यासाठी काय करता? तर तुम्हाला राग आला. माझी नातवंडं तुमच्या कादंबऱ्या वाचून सुधारत्याल हो, पण त्याला जगण्यासाठी पैसा लागणारच की. पोरांनी पैसा कसा कमवायचा ते जरा लिहा की. पण, तुम्हाला ते कसं जमणार? तुम्ही स्वत:च पैसे कमवत नाय, तर दुसऱ्यांना काय शिकवणार? बरं ते जाऊद्या वीस रुपये द्या. नायतर माझ्या हातात तुम्ही तुमची पुस्तकं टेकवायचे. चहाचं दुकान असतं तर ती पेटवता तरी आली असती. पण, नेमकं माझं उसाचं गुऱ्हाळहे. हितं पुस्तकाचा कायबी उपेग नाय होणार...’ असं म्हणत सत्तरी क्रॉस केलेल्या त्या म्हाताऱ्यानं माझ्यासमोर हात केला. मी त्याच्या हातावर वीस रुपये टेकवले आणि गाडीकडं निघालो. थोडावेळ राग आला. पण, आता वाटतंय अवघ्या दहा मिनिटांत त्या अडाणी म्हाताऱ्यानं मला वास्तव जगात आणून सोडलं होतं. आणि मला वाटत होतं मी लेखक आहे, म्हणजे लय हुशारहे.