काही गोष्टी देहाला चिकटून आल्यासारख्या असतात; पण एका क्षणी देह व ती गोष्ट यांचा संबंध संपतो. त्याच्या आठवणी...

प्रिय अहो,
स. न. वि. वि.
काळजावर दगड ठेवून हे पत्र लिहीत आहे. गेले काही दिवस मी गुपचूप निरीक्षण केलंय. तुम्हाला माझा कंटाळा आलाय. माझ्यापासून सुटका व्हावी म्हणून तुम्ही अनेक परक्‍यांशी सल्लामसलत करत आहात. मला कायमची घालवण्याचे बेत रचत आहात. तुमच्या चोरून चाललेल्या हालचाली मला समजत नाहीत असं का वाटतं तुम्हाला? चाळीस वर्षांपूर्वीचे दिवस आठवतात? आपली ओळखदेखील नव्हती. पण तुम्हाला नोकरी लागली. तुमच्या आईवडिलांनी तुमचे दोनाचे चार हात केले. संसार सुरू झाला. आणि अवघ्या दीड-दोन वर्षांत ती जादू झाली. कधीही कुठेही आपण फिरायला गेलो आणि तुमचे मित्र, नातलग भेटले की आपल्याकडे निरखून बघत आणि कौतुकाने म्हणत, "बेट्या, लग्न मानवलं बरं का तुला.' तुम्हीदेखील मनापासून हसून होकार द्यायचा. तुम्हाला प्रमोशन मिळालं. तुम्ही सुटाबुटात फिरू लागला. तुमचे विविध रंगी नेकटाय खूप आवडायचे. तुमचं लक्ष नसताना त्या नेकटायचं टोक गालांवरून फिरवताना अगदी मोरपीस फिरवल्यासारखं वाटायचं. लक्षात ठेवा. तुमच्यावर मनोमन प्रेम केलंय मी. तुमच्याशी निष्ठा वाहिलीय. जगेन तर तुमच्यासह, तुमच्याशिवाय एकही क्षण जगणार नाही. सुखाच्या-दुःखाच्या प्रसंगी जेव्हा कोणी जवळचं नसेल तेव्हा तुम्ही एखाद्या कोचात-आरामखुर्चीत बसून कॉफीचे किंवा अपेयाचे घोट घेत तो क्षण जगायचात, माझ्यावरून आपला हात प्रेमाने फिरवून कुरवाळायचा. मी न बोलता सांगत असे की मी तुमचीच आहे. सगळं विसरलात का हो?

गेले काही दिवस तुम्हाला माझी लाज वाटायला लागलीय. चारचौघांत वावरताना तुम्हाला आपलं नातं लपवावंसं वाटू लागलं. हे जाणवल्यापासून मी खचले. खंगले. पण हे तुमच्या लक्षातदेखील आलं नाही. असो. पत्र फार लांबलं. माझा त्याग करायचा क्रूर निर्णय तुम्ही सोडणार नाही याची कल्पना आहे. पण तरी तुमचं सदैव भलं होवो असं मी चिंतीत राहीन.
तुमचीच
तुंदिलतनू ढेरी