२६ नोव्हेंबर रोजी सीएसटी स्थानकात झालेल्या गोळीबारातील एक गोळी देविका रोटावनच्या पायाला लागली. आजही त्या गोळीच्या वेदना ती सहन करीत आहे. केवळ शारिरीकच नव्हे, तर मानसिक आणि आर्थिकही.
देविका मुळची राजस्थान. ९ वर्षांची होती तेव्हा ती. त्या रात्री वडिल आणि मोठ्या भावासोबत पुण्याला नातेवाईकांकडे जाण्याकरीता ती छत्रपती शिवाजी टर्मिनसला आली होती. गाडीला वेळ असल्याने तिचा भाऊ लघुशंकेला गेला होता. तेवढ्यात क्रुरकर्मा दहशतवादी अजमल कसाब सीएसटी स्थानकात बेछुट गोळीबार करीत घुसला. त्यातील एक गोळी देविकाच्या पायाला लागली. नंतर रक्तबंबाळ अवस्थेत तिला सेंट जॉर्जेस रुग्णालयात दाखल करण्यात आले. तेथे प्राथमिक उपचारांनंतर तिला शस्त्रक्रियेकरता जे. जे. रुग्णालयात दाखल करण्यात आले. तिच्यावर आतापर्यंत ६ वेळा शस्त्रक्रिया करण्यात आल्या.

रुग्णालयात मोठा भाऊ जयेश तिच्यासोबत असायचा. कधी डॉक्‍टर, परिचारिका न आल्यास तोच देविकाची मलमपट्टी करायचा. ते पाहून अन्य रुग्णही त्याला मलमपट्टी करण्यास सांगायचे. ते करताना ग्लोव्हज्‌ घालायचे असतात, मास्क लावायचा असतो हे त्याला माहितच नव्हते. परिणामी जयेशला जंतूसंसर्ग झाला.

घशाला गाठ आली. शस्त्रक्रिया करून ती गाठ काढली तोच त्याच्या पाठीला कुबड आले. धडधाकट भावाचे आयुष्यच त्या गोळीमुळे बदलून गेले.
देविकाच्या वडिलांचा ड्रायफ्रुटचा व्यवसाय होता. तोही या घटनेनंतर व्यवसायही बंद पडला. नातेवाईकांनीही साथ सोडली. तब्बल ९ वर्षानंतर तिला पहिल्यांदा एका लग्नकार्याकरता राजस्थानला बोलवले गेले. या घटनेमुळे तिला शाळेतही प्रवेश देण्यात येत नव्हता. हे अगदीच अतार्किक. पण तसे घडले. अखेर एका विद्यार्थी संघटनेमुळे देविकाला शाळेत प्रवेश मिळाला. त्यातच तिची चार वर्षे वाया गेली. शाळेत प्रवेश मिळाल्यानंतर देविका हिम्मत हरली नाही. 

काही महिन्यांपूर्वी देविकाला गंभीर संसर्गजन्य आजार झाला. २६/११ हल्ल्यानंतर सरकारने त्यांना तीन लाखांची मदत केली. पण ती सर्व मदत औषधोचार आणि आजारपणातच गेली. औषधांचा खर्च परवडत नसल्यामुळे तिने पंतप्रधान आणि मुख्यमंत्री कार्यालयाला ट्विट केले. अखेर दिल्लीतून एक फोन आला. दीड वर्षे मुख्यमंत्री कार्यालयात पत्रव्यवहार केल्यानंतर मदत तिला मिळाली. पण त्या गोळीमुळे झालेल्या या अनेक जखमा त्याने कशा भरून निघणार?