कोल्हापूर:  असे  म्हणतात की आईपुढे स्वर्गाचीही महानता  कमी  पडते. आईच्या प्रेमाची बरोबरी कोणीही करू शकत नाही. आईची माया कधीच आटत नाही. मुल कसंही असू  दे आई त्याला भरपूर माया देऊन वाढवते. बाळ मोठे होत असताना त्याच्या त्या तुरू-तुरू धावण्याने आईचा आनंद गगणात मावत नाही. परंतु, एखाद्या आईच्या नशीबी हे सुख येत नाही तरीही ती आपल्या बाळाचा सांभाळ करण्याचे व्रत सोडत नाही. अशीच कोल्हापुरातील एक आई गेल्या २४ वर्षापासून आपल्या मुलीचा सांभाळ करत आहे. 

कोल्हापुरातील क्रशर चौकात राहणाऱ्या अमृता जोशी आपल्या लाडक्या मुलीसाठी जिवाचं राण करत आहेत. स्वराली असं या लाडक्या मुलीचं नाव. स्वराली जन्मल्यापासून एकही शब्द उच्चारली नाही. ती २४ वर्षापासून अंथरूणावर पडून आहे. ती जन्मतः लुळी. तिची मान, मणका, कंबर लुळी आहे. या कुशीवरून त्या कुशीवर वळताही येत नाही. एवढच नाही तर हातात कोणतीही वस्तू धरता येत नाही. अशा स्वरालीची अमृता या गेल्या २४ वर्षापासून सेवा करत आहेत. त्यांना साथ आहे ती स्वरालीसाठीची आजी सरोज यांची. या दोघींसाठी अंपगावस्थेत  स्वराजी काळजाचा तुकडा आहे. जशी झाडाला पाण्याची गरज असते, जशी लेकराला मायेची गरज असते. हीच मायेची उब अमृता स्वरालीला देत आहेत. त्या स्वरालीसाठी नवनवीन फॅशनची कपडे आणतात. तिला काय हवे, काय नको ते डोळ्यांनी इशारा करून सांगते. 

स्वरालीच्या आजी सरोज सांगतात, तिचं सारं अंग जखडलेलं आहे. नजर कायम छताकडे. एका कुशीवरून दुसऱ्या कुशीवरही ती वळू शकत नाही अशी तिची अवस्था आहे. स्वरालीचा आजार दुर्धर आहे. तिच्या मणक्‍यात ताकद नाही. तिला बोलता येत नाही. तीचा दुर्धर आजार हे आम्ही संकट मानत नाही. तिच्यात जीव आहे. माया आहे. तिला बोलता येत नाही; पण डोळ्यांची भाषा अजब आहे.  

हेही वाचा- कोल्हापूर जिल्हा परीषदेत राडा: सीईओंच्या दारासमोरच अर्धनग्न आंदोलन

 आई म्हणजे स्वतः उपाशी राहून, आपल्याला भरवणारी. याच पद्धतीने आमृताही स्वराला दिवसातून दोन तीन वेळा जेवण भरवत असतात. स्वत:च्या नाही पण तिच्या पोटाची जास्त काळजी घेतात. आई म्हणजे जीवाचं रान करून, आपल्यासाठी राबणारी. अमृताही अगदी याच उक्तीप्रमाणे आपल्या लेकीसाठी दिवरात्र राबत असतात.

संपादन- अर्चना बनगे