कोल्हापूर : आयसोलेशनमधून ड्यूटी संपवून घरी परतताना मनात एक प्रकारची भीती निर्माण होते. अरे, या तर सिस्टर आल्या बघा ड्यूटी संपवून. कोरोनाच्या निमित्ताने दिवसभर यांनी कुणाकुणाला तपासले कुणास ठाऊक. त्यांच्यापासून चार हात लांबच राहा बरं का... असे शब्द कानी पडतात, त्यावेळी का म्हणून आपण हे वैद्यकीय क्षेत्र स्वीकारले, असा प्रश्‍न पडतो. मात्र, दिवसभरात एखाद्या रुग्णाचा कोरोनाचा रिपोर्ट निगेटिव्ह येतो आणि त्याच्या चेहऱ्यावरील आनंद पाहायला मिळतो, त्यावेळी त्याचीही आठवण होते. एकीकडे कर्तव्य बजावत असताना दुसऱ्या बाजूला लोकांची बोलणी खावी लागतात. आम्ही तुमच्यातीलच आहोत. तिरस्कार नको, तर प्रोत्साहन द्या, असे ज्यावेळी आयसोलेशनधील नर्सिंग स्टाफ सांगत होता, त्यावेळी त्या किती अडचणींना तोंड देत सेवा बजावतात, याचे क्षण डोळ्यासमोर उभे राहत होते.

आम्ही आज दुपारी आयसोलेशन कोविड सेंटरला भेट दिली. त्यावेळी सिस्टर जाहीरपणे काही बोलायला तयार होत नव्हत्या. तुम्ही तीन महिन्यांत जे अनुभवले ते शब्दात सांगा, असा आत्मविश्‍वास दिला. त्यावेळी एकेक जणी बोलू लागल्या. 
फाईलमध्ये केसपेपरमध्ये धुंडाळताना कसे बोलायचे, असा प्रश्‍न होता. पहिल्यांदा त्यांनी कागदावर काही शब्द उतरवले. नंतर स्वतःचे अनुभव सांगण्यास सुरवात केली.

लॅब टेक्‍निशियन वैशाली पाटील म्हणाल्या, ""माझी ड्यूटी येथे लागल्यापासून मुलाला धोका होऊ नये, यासाठी त्याला तीन आठवडे गावीच ठेवले. नंतर आपण देशासाठी काहीतरी करतो आहोत, याचा मला आणि पतींनाही अभिमान वाटू लागला.'' 

स्वरांजली सावंत म्हणाल्या, ""माझ्यामुळे लहान मुलांना काही होऊ नये, याची काळजी घ्यावी लागते. माझी येथे ड्यूटी लागली त्या दिवसापासून लोक तिरस्काराच्या भावनेने पाहू लागले. मात्र, आम्ही देशासाठी काहीतरी करत आहोत. त्यामुळे तिरस्काराच्या भावनेपेक्षा आम्हाला आधार द्या.'' 

इन्चार्ज माधवी रुकडीकर म्हणाल्या, "या कामाचा आम्हाला अभिमान आहे; पण समाजाची बघण्याची दृष्टी चांगली नाही. आम्ही जवळून जरी गेलो, तरी त्यांना आमच्यापासून कोरोना होईल, याची भीती वाटते. समाजाचा घटक म्हणून शक्‍य तेवढी मदत करतो. घरी गेल्यानंतर नातवाला हात लावायच्या आधी विचार करावा लागतो. आवश्‍यक खबरदारी घेऊनच पुढील कामास लागतो.'' वरील तीन सिस्टरची ही प्रातिनिधिक उदाहरणे. इथे काम करणाऱ्या छाया ठाकर, अनेसेम म्हाळुंगेकर, प्रतीक्षा मिणचेकर, अमित भोपळे यांचीही अशीच भावना आहे