वाळूज (ता. मोहोळ जि. सोलापूर) : "अनिकेत खरात हा आमच्या शाळेतील सर्व शिक्षकांच्या आणि विद्यार्थ्यांचा सर्वांत लाडका व कधीही शाळेत गैरहजर न राहणारा विद्यार्थी. त्याचा 26 जानेवारी रोजी वन्यप्राण्याच्या हल्ल्यात मृत्यू झाला. ही बातमी जेव्हा आम्हाला कळाली तेव्हा यावर आमचा त्यावर विश्वासच बसत नव्हता. शाळेतील आठवणी सांगताना त्याच्या शाळेतील शिक्षिका सीमा पाटील, सत्वशिला यादव, वर्गशिक्षक नितीन गुंड, मुख्याध्यापक हनुमंत कादे या सर्वांचे कंठ दाटून आले. 

अनिकेत बद्दल आठवणी सांगताना त्यांनी सांगीतले की, "शाळा उघडली की तो मुख्याध्यापकांकडून सर्व वर्गांच्या चाव्या घेऊन वर्ग उघडायचा. लगेच इतर मुलांना जमा करून परिसर स्वच्छता करायला लागायचा. पाण्याची टाकी भरली का पाहाणे, झाडांना पाणी देणे, अशी कामे आनंदाने पुढे होऊन करायला त्याला खूप आवडायचे. त्याच्या वर्गाचा परिपाठ असला, की नेहमी परिपाठात भाग घ्यायला सर्वात पुढे असायचा. आम्ही शिक्षक म्हणायचो "अनिकेत प्रत्येक वेळी तूच भाग घेतोस. इतरांनाही घेऊ देत जा ना' इयत्ता कोणतीही असो, हा त्या परिपाठाच्या ग्रुपमध्ये असणारच. खेळाच्या सर्व स्पर्धेत तो भाग घ्यायचा. धावण्याच्या स्पर्धेत त्याचा पहिला नंबर ठरलेला असायचा. कबड्डी, खो-खो तर फार उत्कृष्ट खेळायचा. शाळा सुटल्यानंतर खो-खो, कबड्डीचा सराव सरांबरोबर थांबवून करायचा. गेल्या वर्षी केंद्रस्तरावरील खेळाच्या स्पर्धेत त्याच्या उत्कृष्ट खेळामुळे खो-खोच्या स्पर्धेत फायनलमध्ये टीम गेले होती. धावण्याच्या स्पर्धेत प्रथम क्रमांक त्याने मिळवला होता .चपळ इतका होता की, झाडावर खारुताईच्या चपळाईने पटकन चढायचा. धाडसी खूप होता. कशालाही घाबरत नसे. 

सांस्कृतिक कार्यक्रमात सर्वच नृत्यातमध्ये भाग घेण्यासाठी हा पुढे असायचा. अजुनही मला त्याचा डान्स आठवतो. "खंडेराया झाली माझी दैना रे',गोंधळ गीत असो, अथवा शेतकरी गीत "टीचर आनखी एकदा लावाकी गाणं सराव करु' असे म्हणायचा. कधीही थकलेला दिसला नाही. वस्तीवरून सायकलवर भावाला घेऊन शाळेत यायचा. भीती कशाची वाटायची नाही त्याला. एकदा पायात काच घुसली होती. जखम खोल होती, तरीही ड्रेसिंग करून शाळेत आला. घरी काही गेला नाही. पथनाट्य असो, कवायत असो, समुहगीत असो प्रत्येकामध्ये हा असायचाच. "अरे अनिकेत' अशी हाक मारली की, तो पुढे हजरच असायचा. सर्व शिक्षकांच्या तोंडात त्याचे नाव होते. असा हा कधीही शाळा न बुडवणारा अनिकेत शाळेला कायमचा सोडून गेला. यावर आमचा विश्वासच बसत नाही. आता हाक मारली तर तो नसणार. त्याच्या आठवणी मात्र, कायमच्या स्मृरणात राहिल्या आहेत. 

संपादन : अरविंद मोटे