सोलापूर : मी दोन्ही पायांनी अपंग आहे. पत्नी मंगल अंध आहे. आम्हाला मूलबाळ व कोणी नाही. उदरनिर्वाहासाठी उंदीर पकडण्याची जाळी व घराला नजर लागू नये यासाठी लागणाऱ्या काळ्या बाहुल्या बनवून विकतो. स्वत:च्या कष्टाचेच खातो; मात्र आताच्या संचारबंदीमुळे आम्ही तयार केलेल्या वस्तूंना मागणी नाही. त्यामुळे एक वेळच्या जेवणाची भ्रांत आहे. कोणीतरी आणून दिलेल्या जेवणावर सध्या जगत आहोत... अशी व्यथा अक्कलकोट रोडवरील श्री मार्कंडेय शॉपिंग सेंटर समोरील पडक्‍या झोपडीत राहणारे फुलचंद जाधव यांनी "सकाळ'शी बोलताना व्यक्त केली.

हेही वाचा - टाळ्या नको; सुरक्षा साधने द्या !

तीन महिन्यांपासून नाही निराधार भत्ता
कोरोना विषाणूच्या पार्श्‍वभूमीवर सध्या शहरात संचारबंदी सुरू आहे. नागरिक आपापल्या घरातून बाहेर पडत नसल्याने बेघर व रस्त्यावरील याचकांचे अन्न-पाण्याविना हाल होत आहेत. या संचारबंदीचा फटका येथील अक्कलकोट रोडवरील झोपडीत वास्तव्यास असलेल्या अपंग पती व अंध पत्नीलाही बसत आहे. या वेळी फुलचंद व मंगल जाधव म्हणाले, आमच्या वस्तूंना मागणी नाही. संजय गांधी निराधार योजनेतून दोघांना प्रत्येकी एक हजार रुपये मिळतात. या महागाईत दोन हजार रुपये जीवनावश्‍यक वस्तूंसाठी पुरत नाहीत. गॅस नाही ना स्टोव्ह नाही. तीनचाकी सायकलवरून काटक्‍या गोळा करून चूल पेटवतो. आता काटक्‍या गोळा करण्यासाठीही बाहेर पडता येत नाही.
आता या कर्फ्यूमुळे रस्त्यावर माणसे नाहीत, कोणी आमच्या वस्तू विकत घेत नाहीत. त्यातच गेल्या तीन महिन्यांपासून निराधार भत्ता मिळत नाही. अन्नान्न दशा होत आहे. काल एकाने जेवणाचे पाकीट आणून दिले. काल दुपारची व्यवस्था झाली. रात्री कर्णिकनगर येथून लोकांकडे मागून पोळ्या आणल्या. आजच्या जेवणाची व्यवस्था नाही व उद्याच्या जेवणाचा भरोसा नाही.

आम्ही असाहाय्य दांपत्य कसेतरी उदरनिर्वाह करत जगत आहोत. आता कोरोना का बिरोनामुळे कर्फ्यू आहे म्हणे. रस्त्यावर माणसे दिसेनात. आम्हाला कोणी विचारणारा नाही व आमच्या वस्तू विकत घेणारा नाही. त्यामुळे कोणी दानशूर येईल व आमची भूक भागवेल, एवढीच आशा ठेवून आहोत.
- फुलचंद व मंगल जाधव