सांगली ः आज ते भल्या पहाटे उठले. विधी आवरले. आंघोळ करून आधी गाव गाठले. इकडे-तिकडे नजर टाकली आणि नीटघोल त्यांनी रस्ता धरला. हा रस्ता त्यांच्या अत्यंत परिचयाचा. त्यांच्या पावलांनीच मळलेला. अलिकडे त्या रस्त्यावर धूळ बसलेली. ती धूळ उडवत त्यांची पावले तो रस्ता तुडवू लागली.

24 मार्चपासून या क्षणाची प्रतिक्षा होती. तो दिवस कधी उजाडेल असे झाले होते. आज तो उजाडणार हे कालच जाहीर झाले होते. तसे जाहीर करणारे कुणी साधेसुधे नव्हते. ते राज्याचे मुख्यमंत्री होते, जिल्ह्याचे कलेक्‍टर होते. आता त्यांनी सांगितलं आहे म्हटल्यावर सकाळ सकाळी शटर उघडलं असणारच, हा विश्‍वास घेऊन त्यांची पावले झपाझप पुढे सरकू लागली. एक वळण घेतले अन्‌ दुकानापुढे जावून वर नजर केली. त्या क्षणाला काळजाचा ठोका चुकला होता... समोरचे चित्र पाहून झोप उडाली होती. कारण, भ्रमनिराशाच झाली होती.

हे ठिकाण होतं, शहरातल्या, गावच्या दारू दुकानाचं. हे दुकानं देशीचं होतं, विदेशीचं होतं... आज इथं दारु मिळणार, असं ठरलेलं असताना हे कसं झालं? दुकान का नाही उघडलं, या प्रश्‍नाने मग साऱ्यांना भंडावून सोडलं. कुणी म्हणाला, बहुतेक दुकानदाराला लवकर उठायची सवय आता मोडली असेल. थोडं थांबूया... सारे थांबले.

काही वेळ वाट पाहिली. तरी गडी येईना. मग फोन केला... तर तो उचलेना. त्यालाही माहिती होते, अफाट गर्दी झाली असणार. बॉक्‍सच्या बॉक्‍स रिकामे होणार. आज पुन्हा लक्ष्मी खुळखुळणार. गल्ला फुल्ल होणार. पण, त्यासाठी एक कागद हवाय. तो कागदच अजून आला नाही. सांगली जिल्ह्यात हे घडले. दारू दुकाने सुरु करण्याबाबतचे राज्य उत्पादन शुल्क विभागाचे आदेश मिळालेलेच नाहीत.