कवी : प्रथमेश बोराडे

नाही आता सवय ही अवेळीवाट पाहण्याची,

अधीरताही नकोशी तुझ्या परतून येण्याची.

होतो मीच एकेकाळी आंतरीचा तहानलेला,

फुटका करून प्याला लोहिताने विसरळलेला.

शब्दांची कणव दुर्दम्य नव-प्रकाश पांघरते,

त्यावाटेचा पथिक करते, ध्येयवाद खुणावते.

हशील होता कधीतरी जो तुझ्याच असण्याचा,

आता मीच माझा नाही मग अभेद कासयाचा?

मी लिहीत जातो शब्द येणाऱ्या संभ्रम फेऱ्यात,

तू वाचशील नियमित सर्व हे प्रांजळता उद्देशांत.

वलय माझे जरी प्रासंगिक तुलाच अव्हेरणारे,

परी तूच व्यापले मजला पूर्व-सुकृत सांधणारे.

ठरवून मी जर लिहिले तर अहमहमिका होते,

मूलस्रोतांच्या संशोधनाची चढाओढ तीव्र करते.

फिकीर मजला नाही कोणी राव म्हणे की रंक,

घाई ना तुला वरण्याची परि तूच माझा पूर्णांक.

भटांच्या शब्दवळचणीला पहुडलेला शाब्दिक,

ग्रेसांच्या नेणीवेचे अगम्य व्यवधान चित्त दाहक.

कात टाकली मीच माझी तुझ्यासाठी अपरिमित,

संभावना जोखण्याची शोधली साहसी शब्दरित !!!

---------------------