टेक्‍सटाइलबाबतचं शिक्षण घेतलेल्या मानिनीताईनीं सुती कापडाचं पारंपरिक महत्त्व, त्याची उपयोगिता आणि वैविध्यपूर्णतेची ताकद हेरून नित्य वापरातील पिशव्या, पाउच आदींसाठी ते नव्या जोमाने रुजवायचं ठरवलं. कल्पकता, कष्ट आणि प्रामाणिक व्यवहार आदींच्या बळावर त्यांनी या व्यवसायाचं यशस्वी लघुउद्योगात रूपांतर केलं. आज काही महिला त्यांच्याबरोबर प्रत्यक्ष निर्मितीत सहभागी आहेत. तर अनेक जणी ही उत्पादनं नेऊन विकून नफा कमवत आहेत.

मानिनीताई म्हणाल्या, ‘‘लहान-मोठा आकार व प्रकारांतील पिशव्या, पर्स, पाउच, स्लिंग बॅग, पिलो कव्हर, टिफिन बॅग, फाइल फोल्डर, कॉइन पाउच वगैरे सुमारे पंचेचाळीस उत्पादनं आम्ही तयार करतो. दैनंदिन वापरासाठी सहज बाळगता येतील व मळल्यास धुऊन वापरता येतील, अशी उत्पादनं असल्यानं ती लोकांच्या पसंतीस उतरत गेली. कुठलंही उत्पादन आमच्याकडे फार काळ शिल्लक राहत नाही. नवी बॅच तयार करताना नवनव्या डिझाइन्सची कापडं आम्ही आवर्जून वापरतो. भरतकाम, हातानं केलेली पेंटिंग्ज, खिशांचे सौंदर्यपूर्ण प्रकार वगैरेमुळे आमची उत्पादनं ग्राहकांना वारंवार आमच्याकडे आकर्षित करतात.’’

आता बातम्या ऐकण्यासाठी डाऊनलोड करा ई-सकाळचे ऍप 

मानिनीताईंनी स्पष्ट केलं, की या सगळ्याची सुरुवात अगदीच वेगळ्या उत्पादनापासून झाली. नवऱ्यासाठी दुचाकीवरून जाताना घालण्यासाठी जाकिट तयार केलं, ते मात्र टेरिकॉटचं आणि आतून अस्तर लावलेलं. पण कमी वजन आणि छोटीशी घडी करून प्रसंगी हेल्मेटमध्ये मावू शकणारं, प्रदूषणापासून वाचवणारं, उन्हाळ्यात उकाडा व हिवाळ्यात थंडीचा त्रास न जाणवू देणारं ते जाकिट पाहून परिचितांनी मागणी नोंदवली.

आधी घरातच पाचशे नग तयार केले. मग छोटेखानी प्रदर्शनांतून कुटुंबीयांच्या मदतीने त्याचा व्यवसाय वाढत गेला. अमुक प्रकारे पिशवी, पाउच करून पाहूया, असं करता करता सतत भर पडत गेली. मदतनीसांची संख्या वाढत गेली. रास्ता पेठेतील अत्रे सभागृहालगतच्या गल्लीत आम्ही राहतो. त्या इमारतीतच आमचा शिवण कारखाना आणि बाजूला आउटहाउसमध्ये विक्री केंद्र आहे. अनेक जणींना यात सामील करून घेऊन रोजगार पुरवू शकले, याचं समाधान आहे. चित्रपटगीत, भावगीत आदींचे कार्यक्रम आणि ओल्या कचऱ्याच्या खतापासून आमच्या गच्चीवर फोफावलेली बाग हे माझे खास आवडीचे विषय मला विरंगुळा पुरवतात.