जीवनाविषयीच्या काव्यमय कल्पना मनात फुलपाखरू झालेल्या. अशातच ती पहिली भेट होते. एक काव्यमय कल्पना तो तिच्यासमोर मांडतो आणि सुरू होते भांडण. एकतीस वर्षांनी त्या पहिल्या भांडणाकडे पाहताना...

'आपल्या लग्नाला येत्या आठवड्यात एकतीस वर्षे पूर्ण होतील, हे लक्षात आहे का तुझ्या असं विचारून तुला चिडवत नाही उगाच!'
'धन्यवाद. माझ्या पूर्ण लक्षात आहे ते. हं एक मात्र आहे. त्या वेळी जर मला कोणी सांगितलं असतं, की मी असा सुखी संसार करेन तर यावर काय, मुळातच मी लग्न करेन यावरच मी विश्वास ठेवला नसता.'
'चला, आपला संसार सुखी आहे यावर तरी तुझा विश्वास आहे, त्याबद्दल मी समाधानी आहे.'
'ये भी सही ! त्याचबरोबर या प्रवासाची सुरवात मात्र जरा गंमतीची आहे हेही माझ्या लक्षात आहे.'
'पण ते तसं होणं स्वाभाविकच होतं.'
'स्वाभाविक?....'
'नाहीतर काय? एकमेकांना होकार दिल्यानंतरच्या पहिल्याच भेटीत जर होणाऱ्या नवऱ्यानं विचारलं की, ...तू माझी अमावास्येची चांदणी होशील का?... तर कोणालाही राग येईल ना?'
'पण त्याच भेटीत मी अमावास्येची चांदणी म्हणजे काय ते तुला स्पष्ट केलं की.'
'केलं ना! पण मी चिडले आहे हे लक्षात आल्यानंतर...'
'तेव्हा चिडलीस हे ठीक आहे, पण आता तो राग नाही ना?'
'त्यानंतर कधीच नाही.'
'हा हा हा .....'
'हसू नकोस. आता हा विषयच निघाला आहेच तर "अमावास्येची चांदणी' ही तुझी भारी कल्पना पुन्हा सांग ना.'
'आज बाईसाहेब मूडमध्ये दिसतायत.'
'मी नेहमीच असते. प्रश्न तुझाच असतो.'
'ओके मॅडम. त्या वेळसारखी आत्ता चिडायला नकोस म्हणून लगेचच सांगतो.'

त्या दिवशी मी तुला विचारलं, की तू माझी "अमावास्येची चांदणी' होशील का? खरं सांगू "अमावास्येची चांदणी' ही पूर्णपणे माझ्या मनातली कल्पना आहे. माझी ही कथा माझ्या मनात अगदी माझ्या कॉलेजच्या दिवसापासून आहे. ती कथा अशी....

अगदी घनगर्द रात्र होती. साहजिकच आहे. कारण ती अमावास्येची रात्र होती. चंद्र अत्यंत हिरमुसला होऊन बसला होता. चार्ली चॅप्लिन जसं म्हणतो, की "मला पावसाळा आवडतो, कारण पावसामुळे मी रडलेला कोणाच्या लक्षातच येत नाही.' अगदी तस्सं त्या दिवशी त्या चंद्राचं झालं होतं. अमावास्येमुळे कोणाच्याच आकाशात चंद्र नव्हता आणि अंधारामुळे त्याचं हिरमुसलेपण कोणाच्या लक्षात आलं नाही. तरी ते एका चांदणीला मात्र जाणवलं. तिनं चंद्राच्या जवळ जाऊन तो हिरमुस का आहे म्हणून विचारलं.
'आज आपली छान सुटी आहे तरी तू आज असा का?'
'अगं, अंधारात थोडा तरी प्रकाश देणं हे माझं काम. मी परप्रकाशीय असलो तरी ते मी अगदी आनंदानं करतो. पण अमावास्येला मला ते करता येत नाही म्हणून मी दुःखी आहे.'
'एक सुचवू तुला? तू जर परप्रकाशी तर मी तर तुझ्याकडून प्रकाश घेते. पण तुझी जर हरकत नसेल तर तुला हवं असेल तेव्हा, निदान अमावास्येच्या दिवशी तू माझ्याकडून थोडा प्रकाश घेत जा. एरवी तुझ्याकडूनच घेतलेला प्रकाश स्वभावानुसार थोडा साठवून ठेवलेला असतो. त्यामुळे तुला काही वाटायला नको.'
चंद्र अगदी भारावून जातो.
अमावास्येच्या या चांदणीमुळे तेव्हापासून कितीही अंधार असला तरी थोडा तरी प्रकाश असतोच असतो.

'गेल्या एकतीस वर्षांत तुझी ही कथा मी कित्येक वेळा तुझ्या तोंडून ऐकली आहे. माझ्या मनात तर ती सततची असते. तरीही एक प्रश्न मी तुला याआधी कधीही विचारला नाही. तो आज विचारते ..... मी झाले का तुझी अमावास्येची चांदणी?'
'वेडाबाई, तू सहज सातत्यानं नेहमीच चांदणी झालीस आणि राहिलीस. प्रश्न खरा हा आहे, की मी चंद्र होऊ शकलो का?'