मुंबई ः लॉकडाऊनमुळे कोणावर काय वेळ येईल हे सांगता येत नाही. तीन वर्षांच्या आंचल शिंदेच्या डोळ्यातील अश्रूही आता सुकले आहे. ती काही खात नाही... आपल्या सात वर्षांच्या बहिणीसह ती कांदिवलीला असलेल्या मावशीकडे आहे. तिचे आई-वडील अंबरनाथला. जवळपास एक महिना मुलींची आणि आई-वडिलांची भेट नाही.  

महत्त्वाचं : व्हिडीओ पाहून घेता येणार घरबसल्या पर्यटनाचा अनुभव

शिंदे पती-पत्नी अंबरनाथला रोजंदारीवर काम करतात. ते आपल्या मुलीसह मुलीच्या मावशीकडे कांदिवलीला आले होते. त्यांनी जनता कर्फ्यूच्या दिवशी अंबरनाथला जाऊन आपली मजुरी घेऊन परत येण्याचे ठरवले. ते अंबरनाथला पोहोचले, पण त्यांना एक दिवस थांबण्यास सांगण्यात आले. तोपर्यंत लॉकडाऊनमुळे सर्व काही बंद पडले होते... 

हेही वाचा : रायगडचा आंबा आॅनलाईन

माझ्या पोरी वाट पाहत आहेत. आम्हाला त्यांच्याकडे न्या, असे आर्जव मुलींची आई सुरेखा करते आहे, पण त्याचा काहीच उपयोग होत नाहीय. आमच्याकडे काही खायला नाही. बारा दिवसांपूर्वी आम्हाला अन्न वाटण्यात आले, पण त्यानंतर काही नाही. आमचा मुलगा अजय आमच्याबरोबर आहे. तोही त्यांच्या बहिणींच्या आठवणीने रडतोय, अशा शब्दांत त्यांनी आपली व्यथा मांडली.

खोटा दिलासा देण्याशिवाय पर्याय काय?
आंचल सारखी विचारते, तुम्ही कधी येणार? तिची बहीण खुशाली म्हणते, ट्रेन बंद आहेत तर तुम्ही चालत का येत नाही... काय उत्तर देणार त्या निरागस लेकींना? मी उद्या पोहोचेन, असे मी त्यांना खोटेच सांगते. मी तरी काय करणार, असे सांगताना सुरेखा यांच्या डोळ्यात पाणी तरळले. 

ज्या मजुरीसाठी आले तीही मिळाली नाही...
ज्या कारणासाठी शिंदे दांपत्य कांदिवलीहून अंबरनाथला आले ती मजुरीही त्यांना अजून मिळालेली नाही. कंत्राटदार आता आमचा फोनही उचलत नाही, अशी माहिती त्यांनी दिली.  कांदिवलीस असलेली खुशाली भेटणाऱ्या प्रत्येकाला माझ्या आई-बाबांना घेऊन याल का, असे विचारते. तिच्या प्रश्नला कोणीच उत्तर देऊ शकत नाही, कारण सगळेच कोरोनापुढे हतबल आहेत.