‘अहो, बेडवर सारखं लोळून कंटाळा येत नाही का? लोळून लोळून त्या गादीची पार चादर केलीय. अशाने एक दिवस बसणं विसरून जाल. बघावं तेव्हा डोकं त्या मोबाईलमध्ये असतं. एखादी सवत परवडली पण तो मोबाईल नको.’’ स्वातीने आज सकाळीच माधवला धारेवर धरलं. पण तिच्या भडिमारापुढं माधवने फक्त कूस बदलली. त्यावर स्वातीचा तिळपापड झाला.

‘अहो, घरात बायको-मुले आहेत. एवढं तरी लक्षात ठेवा. त्यांच्याशी अधून-मधून बोलत जा. सारखं त्या मोबाईलला चिकटून बसत जाऊ नका.’’ स्वातीने आवाज चढवत म्हटले.

पुण्यात कडक निर्बंध लागू केल्यापासून माधव गेल्या काही दिवसांपासून घरीच होता. त्यामुळे दिवस-रात्र लोळून मोबाईलवर टाइमपास करणे, हाच त्याचा दिनक्रम झाला होता. फेसबुक, व्हॉटसअप, ट्विटर, यूट्यूबवर तो तास न् तास पडीक होता. मध्येच कोणाशीतरी चॅटिंगही चालायचे. बराचवेळ स्वातीने आज आगपाखड केली. मात्र, माधवचे तिच्या बोलण्याकडे अजिबात लक्ष नव्हते. त्यामुळे चिडून स्वातीने मोबाईल हिसकावून घेतला.

‘अगं लॉकडाउन चालू आहे, हा माझा दोष आहे का? ‘पोलिस बाहेर फिरू देईना आणि घरात तू लोळू देईना.’ अशावेळी आम्ही नक्की काय करायचं?’’ माधवने म्हटले. ‘‘तुम्ही तो मोबाईल लांब ठेवा. बाकी काही नको.’’ स्वातीने असं म्हटल्यावर माधवने नाइलाजास्तव मोबाईल कपाटात ठेवला.

‘तू म्हणेपर्यंत मोबाईलला हात लावणार नाही.’’ अशी प्रतिज्ञाच त्याने केली. थोडा वेळ गेल्यानंतर माधव किचनमध्ये आला.

स्वाती भरलेल्या वांग्याची भाजी करत होती. ‘‘अगं, त्यात शेंगदाण्याचा कूट टाक ना. थोडा तांबडा मसालाही टाक. भाजी झणझणीत झाली पाहिजे आणि कोथिंबीर बारीक चिरून टाक आणि वांग्याच्या भाजीबरोबर मसाला भात पाहिजेच. त्यात तोंडली टाक बरं का आणि त्यात कोल्हापुरी मसाला टाक. असं कर, मी सांगतो तसाच कर मसालाभात. रेसिपी घे लिहून.....’’ माधव भराभर बोलू लागला. ‘‘आता मला थोडी कडक कॉफी कर. बोलून मी अक्षरक्षः दमलोय.’’ स्वातीने त्याला कॉफी दिली. ती पिल्यानंतर त्याला हुरूप आला.

तेवढ्यात त्याने सहज वर पाहिले. ‘‘अगं, वर किती जळमटं आहेत. आधी ती साफ कर पाहू आणि फॅनवर किती धूळ साचली आहे. चार-पाच महिने तरी तो साफ केला नसशील. सोफ्यावरचे कव्हर रोज बदलायला तुला काय होतं? टीव्हीवरील सासू- सुनांच्या मालिका बघणं थोडं बंद कर. वॉशिंग पावडरने लादी घासत जा, त्याशिवाय त्यावरील डाग जाणार नाहीत. ’’ माधवने नाराजी व्यक्त केली. तेवढ्यात स्वातीच्या आईचा फोन आला, त्यामुळे ती गप्पा मारू लागली. दहा मिनिटे झाल्यानंतर माधव चिडला.

‘जगातील एक श्रीमंत व्यक्ती वॉरन बफे म्हणतात, की मोबाईलवर मी जास्तीत जास्त दोन मिनिटे बोलतो. तेवढे मला पुरेसे होतात. एवढ्या मोठ्या साम्राज्याचा मालक मोबाईलवरील आपले बोलणे दोन मिनिटांत उरकतो आणि तुला कशाला हवीत दहा-पंधरा मिनिटे. आता इथूनपुढे माहेरच्या माणसांशी दोन मिनिटांच्या पुढे बोलायचं नाही. नाही म्हणजे नाही.’’ माधवने नियम घालून दिला. त्यावर स्वाती चिडली.

‘मला आईशी बोलायला रोज तासभर लागतोच. तेवढं मी बोलणारच. तो माझा हक्क आहे आणि तो मी मिळवणारच.’’ स्वातीने गर्जना केली. ‘‘अगं, तीन दिवसांपूर्वी तू माझ्याकडून पंधरा हजार रुपये खरेदीसाठी घेतले होते. त्याचा सगळा हिशेब दे पाहू.’’ हे ऐकून स्वाती पुन्हा चिडली. तिने कपाटातून मोबाईल काढून माधवच्या हातात दिला. ‘‘तुम्ही दिवस-रात्र बेडवर लोळून, मोबाईलमध्ये डोकं घालून बसा पण इकडे अजिबात लक्ष देऊ नका. तुमचं चालू द्या.’