दादू : (फोन फिरवत सांकेतिक भाषेत) घुर्रर्रर….हॉऽऽव…घर्रर्र!!

सदू : (थंडपणाने) कोण म्यांव म्यांव करतंय?

दादू : (संतापून) वाघाच्या डरकाळीला म्यांव म्यांव म्हणता? खांडोळी करीन!!

सदू : (छद्मीपणाने) फू:!!

दादू : (खवळून) हा वाघ एकदा चवताळला की कुणाला ऐकणार नाही! मेरे अंदर के जानवर को मत जगा,

सदूऽऽऽ…! (इथे डरकाळी घुमते…)

सदू : (दचकून) बाप रे! घाबरलो ना मी…केवढी मोठी ती डरकाळी?

दादू : (खुश होत) माझा नवीन रिंगटोन आहे तो! कसाय?

सदू : (मानभावीपणाने) मस्त! फोन का केला होतास?

दादू : (मायेने) सहजच!

सदू : हल्ली तू सहज फोन करतोस? कमालच आहे!

दादू : (निरागसपणाने) मी हल्ली गावोगाव फोन करुन माझ्या मावळ्यांना विचारतो की सगळं आलबेल आहे ना? अजिबात काळजी करु नका, मी आहे!!

सदू : (हळहळून) हे सगळं आधी केलं असतंस तर? ही वेळच आली नसती!!

दादू : (खंतावून) ज्यांना आपलं मानलं होतं, ते गद्दार निघाले! ज्यांच्यावर विश्वास टाकला, त्यांनी केसानं गळा कापलान! होत्याचं नव्हतं झालं! माझं काय चुकलं?

सदू : (आणखी थंडपणाने) कशाला इतका मनस्ताप करुन घेतोस, दादूराया! जाऊ दे, झालं ते होऊन गेलं! उगीच पळत्याच्या मागे धावू नये!!

दादू : (‘अँग्री यंग मॅन’च्या अवतारात) वाघ नेहमी पळत्याच्याच मागे धावतो हे विसरु नकोस!! डिस्कवरी च्यानल बघ जरा!!

सदू : (समजूत घालत) ते जाऊ दे! झालं गेलं विसर! पुन्हा नव्यानं कामाला लाग! जमेल तुला…बहुतेक!

दादू : (चुटपुटत) …जमेल ना रे? असं काही भयंकर घडेल असं वाटलंच नव्हतं!

सदू : (सलगीच्या सुरात) तरी मी तुला सांगत होतो- माणसानं कसं रिलायबल असावं! तुझं म्हंजे बोलायचं एक, आणि करायचं दुसरंच! अशानं माणसं विश्वास कशी ठेवणार?

दादू : आहे रे मी रिलायबल! मी कधीही खोटं बोलत नाही!

सदू : (स्पष्टवक्तेपणाचे प्रयोग…) माझा नाही विश्वास!

दादू : (शहाजोगपणाने) मी एक सरळमार्गी, साधा माणूस आहे! माणसाने शब्द देऊ नये, दिला तर पाळावा असं माझं मत आहे!

सदू : (संयम ठेवत) यावर तरी कसा विश्वास ठेवावा?

दादू : (दुर्लक्ष करत)…तरीही तू माझ्याबद्दल बोलताना ‘विश्वास ठेवण्याजोगा माणूस नाही’ असं का म्हणालास? मला खूप वाईट वाटलं!

सदू : (थंडपणाने) माणूस अनुभवातून शिकतो दादूराया!

दादू : (जवळीक दाखवत) आपल्या दोघांचीही सिच्युएशन सारखीच आहे सदूराया! तुलाही नव्यानं सुरवात करायची आहे, मलाही!

सदू : (सावध होत) मी ऑलरेडी केली आहे सुरवात!

दादू : (चतुराईने) ऐक! त्या कमळवाल्यांच्या नादाला अजिबात लागू नकोस! अतिशय बेकार लोक आहेत ते! अनुभवाचे बोल सांगतोय, विश्वास ठेव!

सदू : (बर्फाळ आवाजात) तोच तर प्रॉब्लेम आहे!

दादू : (आणखी एक तिढा टाकत) या निमित्तानं आपण दोघांनी एकमेकांना टाळी दिली तर काय मज्जा येईल!...विचार करुन बघ!!

सदू : (सर्द होत) गेल्या वेळेसारखी?

दादू : (मखलाशी करत) तूच म्हणाला होतास ना, झालं गेलं विसर म्हणून? मग विसर की ते! जय महाराष्ट्र!!