पाथरूड (जि. उस्मानाबाद) : अवघ्या दोन वर्षांच्या चिमुरड्याला गावाकडे ठेवून आरोग्य सेविका असलेली आई मुंबई येथील एका रुग्णालयातील कोरोनाग्रस्त कक्षात आपले कर्तव्य चोख बजावीत आहे.

गेल्या २५ दिवसांपासून या मायलेकाचा संवाद व्हिडिओ कॉलिंगद्वारे सुरू असून, आई तू कुठे आहे, प्रणवच्या प्रश्नाने त्या निरुत्तर होत आहेत. गावच्या सरपंचांसह गावकरीही गेल्या वीस दिवसांपासून प्रणवची भेट घेत त्याच्याशी संवाद साधत देश लवकरच कोरोनामुक्त होवो अन्‌ दुरावलेल्या या मायलेकरांची लवकर भेट होवो, अशी ईश्वरचरणी प्रार्थना करताहेत.

कोरोना विषाणूने संपूर्ण जग हादरले आहे. अशा परिस्थितीतही अत्यावश्यक सेवेतील देवदूत आपले कर्तव्य चोख बजावीत आहेत. कोरोनामुळे अनेकजण आपल्या स्वकीयांपासून दुरावलेले आहेत. पाटसांगवी (ता. भूम) येथील सीमा महेंद्र पारडे या दोन वर्षांचा मुलगा प्रणव याला पती महेंद्र यांच्याकडे गावी सोडून मुंबई येथील लोकमान्य टिळक रुग्णालयात कोरोनाग्रस्त कक्षात आरोग्य सेविका म्हणून कार्यरत आहेत. गेल्या दीड महिन्यापासून मुंबईत कोरोनाचा प्रादुर्भाव मोठ्या प्रमाणात वाढू लागला आहे.

औरंगाबादच्या इतर बातम्या वाचण्यासाठी - क्लिक करा

मराठवाड्याच्या इतर बातम्या वाचण्यासाठी - क्लिक करा

महाराष्ट्रातील इतर बातम्या बाचण्यासाठी - क्लिक करा

सीमा पारडे आपला जीव धोक्यात घालून कर्तव्य बजावीत आहेत. त्यांचे पती मुंबई येथे एका खासगी कंपनीत चालक म्हणून काम करतात; मात्र कोरोना संसर्गापासून दूर राहण्यासाठी त्यांनी पती महेंद्र पारडे व मुलगा प्रणव या दोघांना दोन एप्रिलला मुंबईहून गावाकडे पाठविले. गावाकडे प्रणवची खूप काळजी घेतली जाते. दिवसभर खेळाच्या नादात आईची आठवण येत नाही; परंतु सायंकाळी तो आईच्या आठवणीने कासावीस होऊन रडू लागतो, तेव्हा सर्वांचेच डोळे पाणावतात.

प्रणवला शांत करण्यासाठी व्हिडिओ कॉलवरून संवाद साधला जातो; मात्र रडणाऱ्या प्रणवला पाहून कासावीस होणारी आई स्वत:ला सावरत मी लवकरच येते, असे म्हणत त्याची समजूत काढते. या मायलेकराची ताटातूट पाहून गावच्या सरपंच कविता नायकिंदे यांचेही डोळे पाणावले. त्यांनी प्रणवची भेट घेत त्यास खाऊ व खेळणी भेट दिली आहे. गावकरीही गेल्या वीस दिवसांपासून प्रणवची भेट घेत त्याच्याशी संवाद साधत देश लवकरच कोरोनामुक्त होवो अन्‌ दुरावलेल्या या मायलेकरांची लवकर भेट होवो, अशी ईश्वरचरणी प्रार्थना करताहेत. 

प्रणव दररोज सायंकाळी आईच्या आठवणीने रडायला लागतो. हे पाहून मन खिन्न होते; पण कोरोनापासून संरक्षणासाठी त्याच्या आईने आम्हाला गावी पाठविले. सायंकाळी व्हिडिओ कॉलवरून होणारे मायलेकाचे रडक्या आवाजात संभाषण ऐकून आमचे डोळे पाणावतात. त्याचे बोबडे बोल ऐकून त्याची आई व्यथित होते. म्हणून दोन-तीन दिवसांनंतर भ्रमणध्वनीवरून संवाद साधतो. 
- महेंद्र पारडे, पाटसांगवी, ता. भूम